Głusza recenzja

Słyszysz różne dźwięki. Te miłe, które często przywołują ciepłe wspomnienia i to nieprzyjemne, które powodują gęsią skórkę. Słyszysz odgłos przejeżdżającego samochodu, dźwięk tramwaju, czy szum morza. Dochodzi do ciebie także głos przechodniów, czy dzwoniący telefon w tłumie. Słyszysz wszystko. Wyobraź sobie, że nagle ktoś ci to zabiera. Co wtedy czujesz?

Anna Goc podjęła się niełatwego zadania wniknięcia w świat głuszy. Osób, które na co dzień nie słyszą. To zapis rozmów autorki z tymi, którzy żyją pośród nas, ale egzystują w zupełnej samotności. To reportaż, który otwiera oczy na problem osób niesłyszących. Ich codziennych spraw, trosk i trudności. Przyznam się, że tej pory żyłam trochę w bańce. Uważałam, że skoro na ekranie widzę migającą osobę, to program jest dostosowany do potrzeb osób z niepełnosprawnością. Niestety wcale tak nie jest.

Autorka z niezwykłym wyczuciem i ogromną empatią tłumaczy jak trudną być głuchym człowiekiem wśród słyszących. I nie nie za spraw barier, a języka. Anna Goc sporo miejsca poświęca na wytłumaczenie, czym tak naprawdę jest PJM, a czym jest SJM. Nie sądziłam, że te różnice są aż tak znaczące i widoczne. A niestety są, o czym możemy przekonać się w dalszej części reportażu. Każda historia, każda rozmowa to pokazanie czytelnikom czym tak naprawdę jest życie w głuszy. Brak tłumaczy, brak podstawowej opieki, czy trudności w załatwieniu codziennych spraw, to tylko niektóre przeszkody w życiu głuchych. Mamy XXI wiek, latamy samolotami, niemal każde dobro jest, na wyciągniecie naszej ręki, a nie potrafimy stworzyć odpowiednich i normalnych warunków do życia.

Książka pokazuje jak wiele mamy do zrobienia i jak bardzo stajemy się ignorantami. Uważamy, że skoro ktoś miga, to jest zrozumiany. Ewentualnie potrafi czytać z ruchu warg, więc ten komunikat jest zrozumiały. Łzy cisną się do oczu, kiedy okazuje się, że ktoś przez całe życie wypracował swój własny system komunikacji, bo państwo odwróciło się od niego plecami.

"Głusza" to pozycja, która porusza serca i głośno krzyczy: ja tu jestem, zrozum mnie. Niczego więcej nie pragnę i nie szukam.