Confessio recenzja

"Życie sta­wia nas cza­sem przed wy­zwa­nia­mi ponad nasze siły.."

Prokurator Paulina Wilczyńska staje przed koniecznością rozwiązania najtrudniejszej sprawy w swojej dotychczasowej karierze. Śmierć maleńkiego, niepełnosprawnego dziecka wzbudza wiele pytań i potężnych emocji. Dramat, który oblepia rozpaczą i odzwierciedla największy z koszmarów każdej matki. Paulina jednak musi odsunąć na bok swoje emocje i dowiedzieć się, jakie wydarzenia doprowadziły do tragedii. Nie będzie to łatwe, bo mimowolnie identyfikuje się z matką ofiary, a prywatne problemy, z którymi mierzy się na co dzień przytłaczają. Czy zdoła odkryć prawdę?

Obawiałam się tej książki, wiedząc, jak emocjonalnie podchodzę do wątku autyzmu w powieściach. Byłam jednak ciekawa jak autorka podeszła do tematu, nieświadoma, że łączą nas te same doświadczenia. Początek rozłożył mnie na łopatki, bo pierwszy raz spotkałam się, żeby ktoś w tak dokładny sposób opisał to, co na co dzień przeżywają matki dzieci ze spektrum autyzmu. Czułam się tak jakby ktoś opisywał moje własne życie, a łzy przesłaniały kolejne zdania. Mimo to czytałam dalej, myśląc, że cała historia skupi się na prowadzonym śledztwie. Myliłam się jednak , bo oba wątki przedstawione były w równym wymiarze, łącząc się i przeplatając. Utożsamiałam się z prokurator Wilczyńską doskonale rozumiejąc wszystkie jej myśli, obawy i wątpliwości. Podziwiałam, że pomimo piętrzących się trudności i wyjątkowo ciężkiego śledztwa, syn jest dla niej na pierwszym miejscu. Wątek kryminalny również wywołuje falę bolesnych emocji, bo nigdy nie potrafiłam patrzeć na cierpienie tych najbardziej niewinnych. Prawda, wydzierająca się w miarę rozwoju dochodzenia poraża i nie mieści się w głowie.

Doceniam, że nie ma zbędnego tu zbędnego upiększania rzeczywistości, tylko ponura rzeczywistość. Mam wrażenie, że temat niepełnosprawności intelektualnej dla wielu osób nadal jest niezrozumiały i bardzo krzywdzący. Niejednokrotnie spotkałam się krzywymi spojrzeniami, a nawet stwierdzeniami, że takie osoby powinno się izolować. Dlatego wielu rodziców musi zmagać się nie tylko z codzienną walką o rozwój i niezależność dziecka, ale i z systemem. Brak terminów, odpowiednich zajęć, pomijanie rodzica w procesie terapii. Zgadzam się z autorką, że psychiatra w naszym kraju leży i nie trudno oczekiwać, że ta sytuacja w najbliższej przyszłości zmieni się na lepsze. Świetny debiut.