Wpuść mnie recenzja

"Wpuść mnie" Lindqvista to książka okrutna. Książka poruszająca ważne tematy - które wciąż, mimo wielu lat od wydania powieści i - podobno - wielu zmian - są wciąż aktualne. Można powiedzieć, że to książka o wampirach. Ale nie całkiem. Wampir jest metaforą i pozwala fabule nabrać życia, mimo, że sam jest martwy. Bo życie jest okrutne i podłe, nawet bardziej niż jakikolwiek krwiopijca. Życie przedstawione we "Wpuść mnie" jest mdłe, mętne, niczym woda z kałuży.

Głównym bohaterem jest rzecz jasna Oscar, dzieciak, który ma zawsze pod górkę. Rówieśnicy w szkole nie dają mu spokoju, wraz z rozwojem akcji, widzimy że pozwalaja sobie na coraz więcej. Główną bohaterką jest także Eli, wampirzyca w ciele dziecka, nieszczęśliwa, zagubiona, zdana na człowieka, który dostarcza jej krew. Ale bohaterem jest także miasto. Nudne, smutne, zatopione w alkoholu i bezrobociu, raj dla pijaczków - a raczej czyściec, w którym powoli się macerują, zmierzając donikąd. Jest w tej książce pewien fatalizm, nie związany wcale z nadprzyrodzonym, z piciem krwi, czy wiecznym życiem. Autor maluje brzydki obraz i pokazuje go nam z domalowaną dziewczynką, Eli, która żywi się ludźmi i jest martwa - ale i tak jest najatrakcyjniejszym widokem na tle tej panoramy.

Lindqvist pisze... surowo. Jednak potrafi przekazać przy pomocy niewielu słów, przy pomocy opisów w zasadzie nieładnych, gamę barw i szereg emocji. Pedofilia, która stanowi coś... normalnego w tym świecie, okrucieństwo wobec słabszych, bezsens życia - to wszystko jest brudne, jednak czytając, czujesz, że coś otwiera się w mózgu, jakieś drzwi prowadzące do zazwyczaj nieodwiedzanego pokoju i czujesz, że musisz czytać dalej, zanurzyć się głębiej.

Muszę przyznać, że nie spodziewałem się takiego ciosu prosto w twarz po książce, która w zasadzie jest o wampirach, a wiadomo jak się je zawsze przedstawia. Sama Eli,, nasza wampirzyca... nie jest wampirem "z bajki". Nie ma w niej piękna, nie ma w niej pokusy. Dziecko - pachnące zgnilizną, siewiejące, gdy nie może się pożywić krwią. I ta Eli tak bardzo pasuje do świata, jaki przedstawia autor - można by powiedzieć, jakie realia, taki mit. Jednak Eli jest wciąż jedyną osobą, która "czuje" Oscara, chce mu pomóc i po prostu go lubi, podczas gdy świat staje mu naprzeciwko.

Myślę, że polubiłem się z literaturą skandynawską. Jest w niej realizm, który może przerażać; w zasadzie zwykły człowiek nie styka się ze sprawami poruszanymi tutaj na każdym kroku. Jednak one są, istnieją, ostrożnie wyglądają zza firanek, by pewnego dnia - być może - o sobie przypomnieć.

"Wpuść mnie" to nie jest książka łatwa. Czasami obrzydliwa, dosadna, dołująca... ale bardzo prawdziwa i po prostu... dobra.