Mikrotyki recenzja

Jak dobre muszą być opowiadania, żeby zatrzymały mnie na stale? Nie na jedno, trzy, nie na dzień, może dwa, nie na kilka dziś a za rok reszta? Jak dobre muszą być, by nie drażniło mnie rozproszenie wydarzeń, tematów i bohaterów? ⁣⁣
 Muszą być dobre hak "Mikrotyki" Pawła Sołtysa.⁣⁣
 
 "Niektóre historie się pamięta, a niektóre pamiętają ciebie i wyciągają rękę w najmniej spodziewanej chwili."⁣⁣
 ⁣⁣
 To opowiadania o życiu i jego przeżywaniu, o mieście i jego przemieszkaniu, a przede wszystkim o ludziach, którzy owo przeżywanie i przemieszkanie okraszają swoją mądrością i głupotą, zwyczajnością i wyzywającą odmiennością, fizycznym pięknem i brzydotą plam, cielesnych map, deformacją ćwiartki twarzy.⁣⁣
 
 Jest tu blokowa warszawka, kreszowa lub w kantkę, z agresja, prostactwem i wyszukaniem, z miłością, o którą walczy sie w sposób najbardziej oczywisty, daleki od finezji. ⁣⁣
 Jest Lena, będąca zaprzeczeniem tezy, że "w pustych mieszkaniach jest tylko smutek", bracia B. żywcem wyjęci z XIX wieku i Profesor Kruk, który z Iwaszkiewicza czyni broń masowego rażenia. ⁣⁣
 Jest Hrabal z łóżek panów rozłożonych za bankiem i społemowska lada, plamy moczu i smaki dzieciństwa. Warszawa jest, dzieciństwo, zapachy dobre i złe.⁣⁣
 
 Nie sposób wymienić wszystkich detali, do których wraca autor. Ale trzeba powiedzieć o wspaniałym stylu, pięknej polszczyźnie i niebywałej atmosferze miasta, tej mieszkającej w zaułkach, miedzy blokami, w Stokrotce. I trzeba powiedzieć, że te opowiadania, w swej spójności są jak rozmowa z człowiekiem, który chce powiedzieć nam dużo, za wiele, więc chwyta oddech i mówi: a, słuchaj! Jeszcze...⁣⁣
 
 Takie opowiadania kończą się za wsześnie, za szybko nadciąga okladka. Na szczęście zawsze można zdjąć je z półki na jeden Spacer, na którym wypatrzymy zardzewiałą antenę, a czując dym, wypunktujemy wszystkie nasze Szlugi.⁣⁣
 
 Pani_Ka Czyta