W ciszy i w ciemności recenzja

Kiedy zobaczyłam tę książkę wiedziałam, że muszę ją przeczytać. Muszę przeczytać, by poznać życie człowieka z dysfunkcjami z jego punktu widzenia. Przyznaję, że kiedy znajduję się w towarzystwie osoby niepełnosprawnej, nie wiem jak się zachować by nie narzucać nachalnie swojej pomocy, albo by nie zaniechać udzielenia pomocy gdy jest ona potrzebna. Jestem gotowa by pomagać, ale nie chcę być nadgorliwa ani okazywać litości.
Książka Michała Majchrzaka mnie zaskoczyła. Spodziewałam się opowieści o trudach i walce z niepełnosprawnością a przeczytałam książkę o życiu człowieka spełnionego, nie obawiającego się żadnych wyzwań, realizującego swoje marzenia. I to jakie marzenia! Bieganie w maratonach! Owszem jest także o tym jak bardzo autor czuł się ograniczony swoimi dysfunkcjami w okresie szkolnym. Zespół Ushera zdiagnozowano u niego dość późno bo dopiero na studiach gdy zaczęły się duże problemy ze wzrokiem. Niedosłuch miał od dziecka, wsparcie przez aparaty słuchowe na niewiele się zdawało bo w szkole podstawowej czy średniej nikt nie lubi się wyróżniać wśród rówieśników, więc lepiej nie nosić aparatu. Niedosłuch nie pozwala prowadzić normalnej rozmowy, zwłaszcza gdy wokół gwar więc bezpieczniej trzymać się na uboczu. A osamotnienie prowadzi do depresji i otaczania się kokonem z drutu kolczastego by nikt nie mógł zranić. Stale pogarszający się wzrok nie poprawia sytuacji, mimo to Pan Michał kończy studia, znajduje pracę i pasję: bieganie. Bieganie rekreacyjne to za mało, stawia sobie ogromne wyzwanie , przebiec maraton czyli legendarne czterdzieści dwa kilometry i sto dziewięćdziesiąt pięć metrów. Marzenie się spełniło. Po pierwszym maratonie już wiedział, że właśnie to chce robić w życiu. Bieganie go wyzwala, dowartościowuje - ma na swoim koncie wiele sukcesów, pozwala zwiedzać Polskę i świat. Ten przykład wielu ludziom może uświadomić, że warto marzyć i dążyć do spełnienia tych marzeń, że nie ma rzeczy niemożliwych, że chcieć znaczy móc, że szkoda marnować życia na użalanie się nad sobą. Podziwiam Michała Majchrzaka!
Książkę przeczytałam dzięki Klubowi recenzenta serwisu Nakanapie.pl