Wyszukiwarka

“Świat daje Ci nie­skoń­czone moż­li­wo­ści prze­ży­cia swo­jego ży­cia. I wierz mi, z per­spek­tywy mo­ich osiem­dzie­się­ciu sied­miu lat wiem, że nie wy­star­cza ich na jedno ży­cie. Mo­żesz po­dró­żo­wać, pró­bo­wać no­wych sma­ków, po­zna­wać lu­dzi, na­uczyć się nur­ko­wać, cho­dzić po gó­rach, słu­chać pięk­nej mu­zyki, oglą­dać ob­razy, do­ty­kać kory drze­wa o świ­cie w parku. Mo­żesz wą­chać świe­żo sko­szoną trawę, oglą­dać za­chody słoń­ca. Mo­żesz pić kawę z mle­kiem, za­gry­za­jąc ro­ga­li­kiem z ma­słem. Mo­żesz tak wiele...”

“Czego jeszcze panu brakuje?
Starzec pokręcił głową. Lepiej zaś nie pytaj, bo się rozgadam.
Wielu rzeczy?
Nie wszystkich. Nie brakuje mi wyrywania zębów kleszczami obuwniczymi, zwłaszcza jak się ma tylko zimną wodę, coby uśmierzyć ból. Ale dawnego życia, wolności i przestrzeni tak. Wyruszałem na szlak cztery razy. To były najlepsze lata mojego życia. Najlepsze. Żyłem w drodze. Poznawałem coraz to nowe miejsca. Nie ma nic na świecie, co mogłoby się z tym równać. I nie będzie. Siadaliśmy wieczorem przy ognisku, bydło już pokładło się do snu, było bezwietrznie. Piliśmy kawę. Słuchaliśmy opowieści starych kowbojów. Ciekawych opowieści. Skręcaliśmy papierosy. Spaliśmy pod gołym niebem. Nigdzie się tak nie śpi jak na szlaku. Nigdzie.”