Wyszukiwarka

“W końcu, jak mu się zdawało, przestał myśleć, żeby jego głowa nie pękła pod naporem pytań.”

“Tadzik unikał wszystkich, nie chciał nawiązywać żadnych relacji, wychodząc z założenia, że ból po stracie kogoś bliskiego jest dużo gorszy niż gorycz samotności.”

“Naprawdę myśli pan, że stanowisko, jakie zajmuje człowiek, świadczy o nim cokolwiek? Nie, panie komisarzu, to po pierwsze. Znam kilkanaście osób na podobnych stanowiskach i zaręczam panu, że w niektórych wypadkach nijak nie przystaje do tego, co sobą reprezentują. ”

“Arystoteles powiedział, że z nadmiaru lub niedostatku wszystko ginie. To z nudów i z nadmiaru forsy te dziwactwa i wynaturzenia... A ich konsekwencją jest brak rozmnażania, a więc groźba wyginięcia gatunku ludzkiego.”

“Berdak był zdania, że Ołdakowski jest trochę jak świnka morska. To sympatyczne, w przeciwieństwie do Ołdakowskiego, zwierzątko nie jest ani świnką, ani morską.”

“Są rzeczy, o których się filozofom i prokuratorom nie śniło. Na przykład przeczucie.”

“- Nie tą głową co trzeba myślałeś, chłopie - mruknął do siebie, z lekkim zażenowaniem czytając tęskne SMS-y. - Stary a głupi...”

“Ma czas. Zemsta to przysmak, który najlepiej smakuje na zimno. Zastanowił się. Nie, nie zemsta. Kara. Nieuchronna.”

“(...) to nie jest ważne, czy człowiek pochodzi od małpy, czy nie. Najistotniejszą rzeczą jest to, że jednak się od nich różnimy, oraz to, że to my rządzimy światem, a nie one.”

“Chodzi o to, że małpa, w przeciwieństwie do człowieka, nie ma dużych wymagań. Zje owoc, który wybrała, i odejdzie zadowolona, a człowiek, niezależnie od tego, co wybierze, zadowolony nie będzie nigdy.”

“Nie był w stanie pojąć tego stoickiego spokoju stryja, z jakim przyjmował fakt choroby i rychłej śmierci. Tego, że zdradziło go własne ciało, własny organizm. I trochę mu zazdrościł, że tak potrafi.”

“Tak, mój drogi, zasada domniemania niewinności w tym kraju jest martwa jak Rudzki. Jest jak kwiat paproci: wszyscy o niej słyszeli, ale nikt jej nie widział, bo nie istnieje. I wszyscy zawsze wyrabiają sobie zdanie przed wydaniem wyroku.”

“Oczy są zwierciadłem duszy, zna pan ten banał? Jak większość banałów jest do bólu prawdziwy.”

“W ten sposób odreagowuje nadmiar przemocy - jakby przemoc występowała kiedykolwiek w niedomiarze.”

“Pioruny zaczynają walić w głąb ciebie i rozrywać każdą komórkę ciała na strzępy, i nie możesz powiedzieć, że są nieprawdziwe, skoro boli. Nie znasz nic prawdziwszego. Spoglądasz z zazdrością, ale i z niedowierzaniem na rzeczywistość bliskich, gdzie niekiedy niebo się co najwyżej lekko zachmurzy, ale ich świat nie jest twoim. Nawet nie stoją blisko siebie.”

“Szarzeliśmy nagle, dosłownie. Żaden kolorowy ciuch nie wytrzymywał dłużej niż do pierwszego prania, blakły obrazy na ścianach – czy raczej plakaty (kogo stać było na obraz?!; najwyżej fototapeta jaśniała u najbogatszych lub jakaś odporniejsza na odbarwianie farba). Tęczówki nam również popielały, a z pomalowanych paznokci po godzinie odłaził lakier.”

“Co pani powiedziała? Dygresja?
Śmieszne słowo. Łaskoczące i dziewczyńskie. W szkole takich nie uczyli. Pewnie dużo pani czyta. Też bym czytał, tylko książki są takie smutne. Zawsze mówią o śmierci albo o cierpieniu, o przemijaniu i o zdradzie. O, pani historia nadaje się do książek! Mojej nawet ja nie chciałbym przeczytać.”

“W starej norze wiedźma stara oddychała gęstym kurzem: ciemnoszarym i spleśniałym, sklejającym skrzydła wróżek. Zasypiała wczesnym rankiem, noca mrucząc mdłe zaklęcia: Ciemnoszare i spleśniałe, lepkie niczym nić pajęcza.”

“Nawałnica zelektryzowała powietrze, przy okazji sprawdzając wytrzymałość okien. Od grzmotów szybciej biły serca poznaniaków i chociaż adrenalina krążyła im w żyłach, awarie w dostawie prądu zmusiły mieszkańców do szybszego wylądowania w łóżkach. O dziwo zasypiało się łatwo, a sny przybywały gdzieś zza najgęstszych mgieł, wyjątkowo lepkie i głębokie niczym dźwięk dzwonu.”

“Siąpiło, lało, mżyło i popadywało na zmianę – z chłodem w pakiecie. Krople ciągnęły za sobą niedobitki pożółkłych liści, aby zmieszać je z błotem. Było ciemno – księżyc niewiele mógł zdziałać, przysłonięty warstwą chmur.”

“Walczyli całymi wolnogodzinami, a odgłosy bitwy niosły się w najdalsze zakątki Annwn, by rezonować oceanem plotek.”

“Miecze odbijały się od pancerzy, a ostrza szczerbiły, zahaczając o kolce. Ludzką skórę raniły chitynowe oraz kostne wyrostki, pazury i zębiska. Dochodziło do pierwszych poparzeń, drugich oddechów, trzecich czy nawet setnych szans na powodzenie, które jakoś nie zamierzało nadejść.”

“W Galway zapadła noc i chłód sączył się z ulic do mieszkań,
wspomagany życzliwym mu wiatrem. Senność wyciszała rozmowy,
wykrzykniki przemieniając w wielokropki podparte ziewnięciami.
Miasto zasypiało.”

“Banshee ścigały się z wiatrem, rozjęczane tym razem w dość przystępnym,
niemalże wesołym stylu – bez najwyższych i najgłośniejszych
dźwięków, od których ludziom zwykły więdnąć uszy. Krążyły
nad tysiącem oniemiałych Fennidów, a ci przyglądali się im z zachwytem,
bo trzeba przyznać, że nimfy prezentowały się niesamowicie
w odświeżonych szatach, na powrót piękne młodością zwróconą im
chwilowo przez Greine.”

“Kris z trudem panował nad zszarganymi nerwami, nad roztrojonym
żołądkiem, nad potliwością dłoni czy nad nerwowym tikiem w postaci
drgającej lewej powieki. Kris zaczął powątpiewać w swoje przywódcze
zdolności. Z coraz większym lękiem spoglądał na wiszący
nad nim topór prezydentury.”

“Niebieska pojawiła się znikąd, jakby wypączkowała z ciemnego błękitu nieba. Zatoczyła koło nad maszerującymi Fenidami, więc ci przystanęli i zaczęli ją sobie wskazywać. Wyczekała, aż zachłysną się jej pięknem, po czym momentalnie straciła na urodzie, a oblicze, które zaprezentowała, nie odbiegało od legend o Banshee – od pokoleń wierzono, że ten, kto ujrzy prawdziwą twarz zjawy, umrze z przerażenia.”

“Małe zwierzątka zmuszone są, by nieustannie na siebie uważać, a przy tym nabiegać się, naskakać, namęczyć przy każdej czynności, która od większych nie wymaga aż takiego wysiłku. Małe zwierzątka otrzymały w zamian od Arduinny szybkość wraz z wytrzymałością oraz nadwrażliwość na najdrobniejszy dźwięk czy ruch. I bardzo zapracowane serduszka. Niemal tak zapracowane, jak wąsiki czy łapki.”

“- Ogma sikać kwasem! Pluć kwasem! Zawsze? - zmartwił się,
bo nie chciał tracić tak niesamowitych właściwości.
- Nie wiem, czy zawsze, bo sporo się tego gówna - Lorcan
miał na myśli proszek - nawdychaliśmy. Pewnie zawsze… Ale to magia… - zaczął dumać. - Czyli żadna tam nauka, bo jak moglibyśmy mieć kwas w sobie i dalej funkcjonować…?
Ogma nie słuchał, tylko splunął na ścianę pokrytą mchem, a ta zaczęła syczeć i dymić.”

“Lorcan zabrał się za zamiatanie pomieszczeń, a przy tym kaszlał, kichał i co chwila powstrzymywał się od zwrócenia posiłków z ostatniego tygodnia. Gospodarz uwielbiał śmierć, lecz nie przepadał za rozkładem...”

“Olbrzymy nie pozabijały się, ku rozczarowaniu Wtranżola, dały sobie wszakże porządnie po pyskach. Nawet Lorcanowi udało się Ogmę trafić, zanim tamten zaserwował mu utratę przytomności w zestawie z barwnym limem.”