Wyszukiwarka

“To nie niebo skłania się do nas, lecz my, na skrzydłach modlitwy, wznosimy się ku niemu.
Tylko czy to niebo nadal istnieje?
A skoro tak, to może jest puste? Gdzie Bóg Ojciec, pytam.
Gdzie jego rzesze anielskie, i grom, gotowy porazić nieprawych?”

“Ty jednak nic nie rozumiesz, prawda? – pytam, skanując wzrokiem jego twarz, zawiedziona i przerażona jego rozumowaniem. – Ty już jesteś wytatuowany na każdym skrawku skóry, który dotknąłeś, pocałowałeś – mówię bliska płaczu. – Jesteś wyryty głęboko w moim umyśle. – Przykładam palec wskazujący do skroni. – Twoje imię pokrywa moje serce. Twoje imię jest na niebie i na ziemi, na każdej rzeczy, której dotknę, lub na którą spojrzę – dodaję, a łzy płyną...”

“W wąskich ulicach zapadał błękitny zmierzch… Spły­wał ze szczelin nieba widocznych pomiędzy dachami wysokich kamienic… Cały trotuar tonął już w błękit­nym mroku, a w ciemnych oknach mienił się błęki­tem opal szyb… Skąd tyle błękitu? To wielkie miasto, w którym wszystko może się wydarzyć, a dziś właśnie na tej ulicy nie włączyli latarni! Za chwilę będzie tu zupełnie ciemno i porządni obywatele mogą się po­tknąć o odłamy gruzu z remontowanego chodnika… Potknąć, przewrócić, a może nawet złamać nogę! Po prostu skandal!
A z tego zaniedbania jeszcze przez dłuższą chwilę będzie tu ten błękitny zmierzch, błękitny aż do bólu! W takiej godzinie serce człowieka zaczyna miotać się jak niespokojny ptak… Człowiek nagle czegoś szuka, o czymś sobie przypomina, z trwogą, z wyczekiwaniem!
Bo przecież zmierzch to pora, kiedy należy znaleźć schronienie przed nocą, by zamknąć tam spokojnie oczy i zasnąć bez lęku, bez strachu… A błękitny zmierzch łu­dzi i mami, pęta i kusi! Było już tylu, którzy się w nim zatracili!”