Wyszukiwarka

“Przekonawszy się, że Miranda jest świadomą istotą o ilorazie inteligencji dorównującym przeciętnemu, nie skrócili jej cierpień. Nawet nie trzymali jej w izolacji od świata, by nie mogła porównywać swej egzystencji z życiem wolnych, aktywnych ludzi posiadających zdolność ruchu. Pokazywali ją publicznie, by ,,przyzwyczaiła się do tego, że się na nią gapią'', jakby ich wyobrażenie o osobowości zaczynało się i kończyło na tym, co można zmierzyć w laboratorium. Jakby - choć sami mogli cierpieć - nie wierzyli, że cierpienia innych są realne. ,,Obiekt zademonstrował reakcję bólu''.
Ale nigdy, w żadnej sytuacji, ,,sprawiliśmy jej ból''.”

“[...]
Policjanci popatrzyli po sobie. Widzieli swoje zmęczone
twarze. Żaden z nich nie był w nastroju do żartów, do
złośliwych komentarzy ani do dowcipkowania. Czuli powagę
sytuacji i tę przenikającą świadomość ludzkiego zła, które
dawało się wyczuć w lesie. To było miejsce konania, miejsce
cierpienia i bólu, jakiego nie potrafili sobie wyobrazić.”

“Ludzie, którzy uwikłani są w kłamstwa, bardzo często cierpią – ich odbiór świata, ocena siebie samego i innych stają się coraz bardziej negatywne i pełne lęku, aż do trudnej psychologicznie sytuacji, w której nie są w stanie sobie ani innym ufać, słowa przestają mieć jakąkolwiek wartość a działanie jakikolwiek sens.”

“Choć reakcja na stres pojawia się w ciele, to każdy bodziec, każdą sytuację przetwarza nasz umysł. Jeśli na stres reagujemy silnym napięciem psychicznym, o którym nie potrafimy myśleć i którego nie możemy skutecznie rozładować za pomocą psychicznej aktywności, to reaguje nasze ciało. Ból i cierpienie ciała mogą być przejawem naszej psychologicznej niezdolności do troski o siebie. Nawet jeśli dbamy o ciało i redukujemy jego fizyczne napięcia, żeby usuwać skutki codziennego stresu, to bez udziału umysłu przetworzenie emocjonalnego napięcia nie powiedzie się w pełni.”

“Nim zdołał w pełni zaakceptować myśl, że ma przed sobą Śmierć, jego stopy znajdowały się już za krawędzią chodnika, z kolei zesztywniałe w bólu mięśnie obu nóg zatrzymały go kompletnym bezruchu. Wciąż nie potrafiąc i nie chcąc odwracać spojrzenia od Niego, przestał panować nad obecną sytuacją i uderzającymi go emocjami. Ogarniający całe jego ciało lęk stał się w tym momencie tak silny i przejmujący, że zaciskał boleśnie płuca. I uniemożliwiał dalszą ucieczkę przed konsekwencjami. Mimo, że obraz przed jego oczami rozmywał się w niewyraźnej perspektywie, to stojące przed nim To jawiło się teraz w najdrobniejszych szczegółach. Przejmowało duszę, myśli oraz uczucia Thomasa swym chłodem i martwotą, zmuszając go do spojrzenia w głąb ukrywanej przez siedem tygodni tajemnicy. Zmuszało do spojrzenia w głąb samego siebie. Zanim zdążył usłyszeć dźwięk nadjeżdżającego z oddali rozpędzonego pojazdu, z oczu Millera wypłynęły łzy. Zbyt przerażony tym, czego doświadczył, by chcieć zrozumieć rzeczywistość, stał nieruchomo w miejscu, spoglądając na martwą, nieprzerażającą już go twarz. Stał, wpatrując się z cierpieniem we własne odbicie.”