Wyszukiwarka

“Jeśli potrzebujesz bezpiecznego miejsca, aby po prostu zapomnieć i uciec, to ci je dam. Dzisiaj. Jutro. W następnym tygodniu. W następnym miesiącu. Ja jestem tym bezpiecznym miejscem, Tabby.”

“Abby nie przejmowała się zbytnio, że pani Josephine jej nienawidzi, pan Henry ją ignoruje, a Julian przygląda jej się takim wzrokiem, jakim mężczyzna nie powinien patrzeć na swoją bratową. Najważniejsze, że Lucian ją kocha. Tylko to się liczyło.”

“Jak tu się mówi? W tym mieszkaniu na jedenastym piętrze wieżowca z wielkiej płyty, jak z gierkowskiego marzenia? Różnie, jak zawsze na Warmii. Mówi się tu na co dzień po polsku, niekiedy po warmijsku, bo odkąd mieszkam z ojcem, czyli od trzech lat, dziań w dziań sia ucza mózić po naszamu, cało gambo.”

“Według jednej z legend kochankowie są połączeni niewidzialną czerwoną nicią przymocowaną do małych palców u ich rąk. Takie zespolenie oznacza, że od chwili narodzin dwoje ludzi jest sobie przeznaczonych niezależnie od czasu, miejsca i okoliczności. Nić może się naprężyć albo zaplątać, ale nigdy się nie zerwie”

“- Mój dziadek zawsze powtarzał: „Głupoty nie da się naprawić taśmą klejącą”. ”

“- Wydaje mi się, że wszechświat się ze mnie śmieje. Gdy tylko pomyślę, że nie może być gorzej, to mówi: „Potrzymaj mi piwo” i jeszcze bardziej mi dopieprza. ”

“I nagle zrozumiałam, dlaczego byłam taka ślepa. Bo zostałam wychowana przez człowieka, który bardziej cenił prestiż niż prawość i szczerość. Taka postawa była dla mnie czymś normalnym.”

“Zależało mi na tym, żeby lubiła tu przyjeżdżać, bo chciałem, żeby tu wracała. Z chwilą, kiedy zobaczyłem, jak wjeżdża na podjazd, uświadomiłem sobie, że to nie może być ostatni raz.”

“– Ali, o facetach można powiedzieć dwie rzeczy. Że przynoszą rozczarowanie i są konsekwentni.”

“Daniel był mój i tylko mój i zależało mi na tym, żeby tak zostało, bo to, co nas łączyło, było dobre i mnie uszczęśliwiało, a mogłoby nie znieść badawczych spojrzeń innych ludzi.”

“– Nie, mówię serio. Wyluzuj trochę, a zobaczysz, o ile wszystko stanie się łatwiejsze. Ty przez cały czas starasz się zadowolić wszystkich, przez co sama jesteś nieszczęśliwa. ”

“Zastanawiałam się, ile drobiazgów, które znalazłam w pudełku ciotki Lil, miało dla niej takie znaczenie. Pozostałości ważnych chwil z jej życia, które zostały z nią na zawsze. Świadectwa czegoś, co trwale odcisnęło się w jej duszy.”

“To niesamowite, jak ktoś może cię poruszyć, nawet jeśli znasz go przez krótką chwilę. Jak może cię zmienić, zostawić po sobie niezatarty ślad.”

“Miłość podąża za tobą. Idzie tam, gdzie ty. Ona nie wie, co to różnice społeczne, odległość czy zdrowy rozsądek. Ona nie ustaje nawet wtedy, kiedy osoba, którą kochasz, umiera. Miłość robi z tobą, co chce. Nawet jeśli ty wcale nie chcesz kochać.”

“Człowiek wypełnia luki. Przetwarza otrzymane informacje i robi założenia, które uzupełniają obraz w jego umyśle.”

“Kiedy dzwoniła, poprawiał mi się nastrój. Kiedy widziałem, jak podjeżdża pod dom, serce zaczynało mi walić. Kiedy wyjeżdżała, ogarniał mnie smutek. Ona była jak słońce. Źródło i przyczyna wszystkiego. Miałem poczucie, że zawsze czekałem, aż się do mnie zbliży i powoła do życia.”

“Kiedy nienawidzimy, nie jesteśmy lepsi od tych, którzy zabijają. ”

“-Digoksyna i tam wkrótce doprowadzi do śmierci płodu - nalegał. - Tego właśnie chciałaś.
-Ale dziecko ruszało się przez całą noc - płakała Jessica. - Ono walczy. ”

“(...) tylko legginsy i pijani ludzie mówią prawdę.”

“Bardzo wcześnie nauczyłam się, że miłość zawsze kosztuje zbyt wiele. Miłość to odpowiedzialność. Zobowiązuje. Miłość wysysa z ciebie wszystko, wykorzystuje cię. Prosi cię o pieniądze, rozbija twój samochód, podrzuca ci dziecko. Zostawia cię. Umiera.”

“Należysz do tych osób, które nie są w stanie zobaczyć kształtów chmur. Wcale nie dlatego, że brakuje Ci wyobraźni, ale dlatego, że nie masz czasu, żeby spojrzeć na niebo.”

“Syndrom Pewnego Dnia. Żyjesz w przekonaniu, że kiedyś nadejdzie dzień, w którym zrobisz wreszcie wszystko to, co odkładasz na później.”

“Była tą jedyną, a na samą myśl, że zniknie z mojego życia, poczułem się tak, jakbym nigdy więcej miał nie zobaczyć słońca albo nie wziąć do ręki gitary.”

“Zawsze widziałam w nim niezłomnego wartownika. Latarnię morską podczas burzy. Bezpieczny, pewny i stały punkt.”

“Kiedy po raz pierw­szy roz­ma­wia­li­śmy z Helen o spi­sa­niu tej hi­sto­rii, za­po­zna­ła się z moim cha­rak­te­rem pisma i za­su­ge­ro­wa­ła, bym sko­rzy­stał z dyk­ta­fo­nu. Wy­glą­da na to, że ła­twiej jej bę­dzie roz­szy­fro­wać mój ak­cent z York­shi­re niż ba­zgro­ły. Nie czuję się ura­żo­ny.”

“Dla gości byłem ra­czej jak mebel, a nie czło­wiek ob­da­rzo­ny usza­mi i ocza­mi. Zdzi­wił­byś się, jak otwar­cie oka­zy­wa­li emo­cje w mojej obec­no­ści. Cza­sa­mi czu­łem się jak jeden z tych olej­nych ob­ra­zów, które wodzą za tobą wzro­kiem, do­kąd­kol­wiek idziesz.”

“Nikt nie chce już roz­ma­wiać z czło­wie­kiem. W świe­cie liczy się wy­go­da (...).”

“– Jak tam blo­ka­da pi­sar­ska? – spy­ta­łem. Sta­ra­łem się o en­tu­zja­stycz­ny ton. – Po­my­śla­łem, że do­brze bę­dzie się na­oli­wić. – Prze­chy­lał szklan­kę na boki i przy­glą­dał się, jak płyn się w niej ko­ły­sze. – Ale się my­li­łem. Ja­kieś rady? – W szko­le le­d­wie czy­ta­łem i pi­sa­łem. Nadal po­trze­bu­ję tro­chę czasu, by prze­brnąć przez dobry kry­mi­nał, ale wy­trwa­łość jest klu­czem w trud­nych chwi­lach. Chciał­bym móc kie­dyś na­pi­sać po­wieść. Czy się nie po­wia­da, że każdy nosi w sobie jedną dobrą po­wieść? – Co za iro­nia, że tak wła­śnie jest.”

“Pa­no­wał tu zor­ga­ni­zo­wa­ny chaos. Cza­sa­mi się za­po­mi­na, że ist­nie­ją lu­dzie, któ­rzy oglą­da­ją zwło­ki za­wo­do­wo. Coś, co dla mnie było nie­zwy­kłym prze­ży­ciem, dla nich sta­no­wi­ło ru­ty­nę. Nie poj­mu­ję, jak za­bój­stwo może się stać czymś „zwy­czaj­nym”, ale przy­pusz­czam, że w po­dob­ny spo­sób le­ka­rze tracą wraż­li­wość na widok krwi, po­dob­nie jak ja stra­ci­łem wraż­li­wość na to, że je­stem trak­to­wa­ny jak mebel. Nawet ty, czy­tel­ni­ku, bę­dziesz poj­mo­wał nor­mal­ność ina­czej niż ja.”

“Moim zda­niem nie ma nic gor­sze­go od sa­mot­no­ści. Po­czu­cie sa­mot­no­ści czło­wie­ka zżera. Obej­mu­je smu­tek, wstyd i żal rów­no­cze­śnie. Sa­mot­ność każe kwe­stio­no­wać sens życia. Bo skoro nie masz z kim go dzie­lić, to po co żyć? Sa­mot­ność wgry­za się w mózg i budzi po­czu­cie bez­war­to­ścio­wo­ści. Kiedy jej na to po­zwo­lisz, jest jak mgła, która się nie pod­no­si. A potem stwier­dzasz, że twoje zdro­wie fi­zycz­ne za­czy­na się po­gar­szać wraz z psy­chicz­nym.”