Jędrzej Kitowicz urodził się 1 grudnia 1728 roku. O rodzicach, jak i miejscu urodzenia wiemy niewiele. Nie wiadomo, czy był szlachcicem, czy mieszczaninem. Uczył się w Warszawie. Po zakończeniu nauki odbył służbę u Mikołaja Lipskiego. Był jego długoletnim sekretarzem. W 1768 roku pod hasłami obrony wiary i starego porządku politycznego zawiązała się konfederacja barska. Kitowicz wstąpił w jej szeregi. Służył początkowo pod Ignacym Skarbkiem- Malczewskim. Walczył pod Radomiem i Częstochową. Będąc rotmistrzem dowodził konfederatami w Poznaniu. Pracował w sztabie generała Józefa Zaremby, ostatniego marszałka konfederacji w Wielkopolsce.
W 1771 roku Kitowicz chce zostać księdzem. W październiku tego roku wstąpił do seminarium duchownego misjonarzy przy kościele św. Krzyża w Warszawie. Miał wtedy 42 lata. Nie miał odpowiedniego wykształcenia. Przerwał je po pierwszym roku. Kiedy i gdzie je ukończył nie wiadomo. W 1777 roku otrzymał w diecezji wrocławskiej pierwsze święcenia. W 1781 roku zostaje proboszczem rzeczyckim.
W Rzeczycy przystępuje do uporządkowania materiałów historycznych oraz notatek z ważnych wydarzeń, gromadzonych od 1743 roku. Posłużą mu do pracy nad dwoma dziełami, których nie ukończy. 3 kwietnia 1804 roku umiera. Jego dzieła to: Pamiętniki, czyli Historia polska; Opis obyczajów za panowania Augusta III. Największą popularność przyniesie mu Opis obyczajów..., całość ukaże się drukiem w 1840-1841.
Opis obyczjów... możemy uznać za najważniejszy przekaz obyczajów w Polsce, w czasach saskich. Dzieło Kitowicza interesowało innych pisarzy, m.in.: F. Skarbek; J.I Kraszewski, H. Rzewuski, H. Sienkiewicz.
