„Czy uciętą głowę da się spalić w ognisku” – wywiad z Pawłem Pollakiem

Na początek całkowicie niezrozumiały zamach na spokojne starsze małżeństwo, do którego ktoś strzela w ich mieszkaniu. Potem niestety nie rutynowe śledztwo, do którego Przygodny chciałby się ograniczyć, bo jest zakochany i myślami najczęściej przy swojej wybrance. Ofiary i przestępcy zachowują się jednak tak, że staje przed galimatiasem, który trudno mu rozwikłać.

Zdecydowanie tak. „Przepustka” stanowi zamkniętą całość, zagadka kryminalna nie wiąże się w żaden sposób z poprzednimi częściami, postaci są przedstawiane tak, by nowy czytelnik wiedział, kto jest kim. Kontynuowane są za to prywatne losy bohaterów, więc jeśli ktoś chciałby prześledzić je chronologicznie, musiałby zacząć od pierwszego tomu. Zresztą taka konstrukcja serii jest typowa m.in. dla kryminałów skandynawskich, więc myślę, że czytelnicy mają już doświadczenie z zaczynaniem serii od środka.

Autorzy zwykle umieszczają akcję swoich kryminałów tam, gdzie mieszkają, a ja mieszkam we Wrocławiu. Najchętniej umieszczałbym w fikcyjnym miejscu, tak jak robią to m.in. Håkan Nesser i Maria Adolfsson, ale po doświadczeniach z moją debiutancką „Kanalią”, gdzie akcja toczyła się właśnie w nieokreślonym mieście, zrezygnowałem. Do recenzentów takie rozwiązanie jakby nie dotarło i usiłowali mi wmówić, że to Wrocław, Warszawa albo Kraków. Nesser miał ten sam problem, ciągle musiał tłumaczyć, że Maardam wcale nie leży w Holandii.

Pisanie krótkich opowiadań kryminalnych. Szkielet klasycznego kryminału – morderstwo, śledztwo, złapanie zabójcy – na którego bazie zawsze można stworzyć co najmniej przyzwoitą powieść, nie przystaje do krótkich form. Trzeba więc mieć naprawdę niebanalny pomysł, by powstało dobre opowiadanie. Napisałem już kilka powieści kryminalnych, ale najbardziej jestem dumny ze swoich opowiadań pt. „Fair play” i „Plan dnia”. Ironia losu jest taka, że mogłem je opublikować tylko na swoim blogu, bo czytelnicy niechętnie sięgają po opowiadania.

O tak, kiedy pisałem „Przepustkę do męskości”, na serio zastanawiałem się, czy nie wparuje mi do domu policja, ponieważ szukałem sieci w informacji, czy uciętą głowę da się spalić w ognisku.

Nie korzystam, bo pisuję właśnie fabuły, a nie reportaże. Moim zadaniem nie jest opisanie rzeczywistego śledztwa, tylko śledztwa, które sprawi wrażenie rzeczywistego, a jednocześnie wciągnie czytelnika. Na początku próbowałem korzystać z porad fachowców, ale są mało przydatni, bo zwykle tego rozróżnienia nie rozumieją. Kolega lekarz, od którego przy pisaniu „Między prawem a sprawiedliwością” usiłowałem wydobyć informację, ile minimum osób potrzeba do przeprowadzenia nielegalnej operacji przeszczepu, uparcie tłumaczył mi, że legalna czy nie, wszyscy, którzy biorą udział w standardowej, są potrzebni, bo inaczej pacjent będzie zagrożony. Policzyłem sobie sam na logikę i nikt z recenzentów nie zarzucił mi, że opisana przeze mnie operacja jest nierealistyczna.

Te wydawnictwa usługowe to są czystej wody oszuści, gotowi opublikować każdy bezsensowny bełkot, byleby autor za to zapłacił. Udowodniłem to głośną swego czasu prowokacją, którą opisałem na swoim blogu w tekście pt. „Pszygody komisaża Maciejewskiego, czyli jak wydawałem ze współfinansowaniem”. Autor publikujący w czymś takim przypomina faceta, który poszedł do prostytutki, a potem opowiada wszem wobec, jaką to ładną kobietę zdobył.

Uparcie odmawiałem i będę odmawiał odpowiedzi na to pytanie. Pisarska tajemnica zawodowa. Każdy by mógł pisać książki, gdyby wiedział, skąd pisarze biorą pomysły.

Gotowa jest już powieść pt. „Śmierć tłumacza”, która ukaże się nakładem Oficynki pewnie jeszcze w tym roku. Akcja rozgrywa się wokół tłumaczenia trylogii „Millennium” Stiega Larssona na polski. Gotowa jest także kontynuacja opowiadań z cyklu „Między prawem a sprawiedliwością”. No i powstanie czwarta część serii o komisarzu Przygodnym, który tym razem będzie wyjaśniał morderstwo czołowego zawodnika pewnej wrocławskiej drużyny. Na razie jednak nie ujawnię, o jaką dyscyplinę sportu chodzi. Od dłuższego czasu układam sobie w głowie tę powieść, by niedawno odkryć, że wiem, jak dojdzie do zabójstwa i z jakiego motywu, ale nie wiem, kto będzie zabójcą :-)