„Pisanie erotyków jest moją drugą pracą, a przy tym świetną zabawą i chwilą na oderwanie się od rzeczywistości” – wywiad z A. S. Sivar

Zdecydowanie: rollercoaster emocjonalny.

To prawda, na rynku mamy obecnie bardzo dużo romansów o tle mafijnym. W przypadku pierwszego tomu Konsorcjum, jak Pani wspomniała mamy do czynienia z płomienną miłością, a w zasadzie z jej początkiem. Oczywiście, także pojawia się niebezpieczny bad boy (w końcu bez niego ciężko stworzyć wątek mafijny, który burzy uporządkowany świat naszej książkowej bohaterki, a następnie… cóż, nie zdradzając zbyt wiele, zaczynają lecieć iskry.

Czy tom drugi i trzeci pozwoliły odważniej podejść do tematu? Myślę, że nie. Tutaj muszę dodać, że każda z części została bardzo skrupulatnie przemyślana. Nie było przypadków, czy dopisywania wątków, żeby połączyć z sensem zdarzenia, oraz aby każda z tajemnic została wyczerpująco objaśniona. Konsorcjum Tom 1 to w głównej mierze zapoznanie z bohaterami, wprowadzenie do ich świata, ich pierwsze wspólne potyczki, budowanie relacji, a przede wszystkim początek wzajemnego uczucia. Fakt, w części pierwszej nie znajdziemy zbyt wiele na temat tytułowego Konsorcjum, mamy jedynie niewielką wzmiankę dotyczącą samej organizacji, oraz tego, że Dominic ma sporo tajemnic, a jego życie wcale nie jest wieczną imprezą, jak zdaje się wszystkim na około. Dopiero tom drugi odkrywa przed czytelnikiem rodzaj działalności tytułowego Konsorcjum - jego sposób funkcjonowania, strukturę, oraz pełnione role w organizacji. Z jednym z pewnością się zgodzę, część trzecia zdecydowanie ożyła. To w niej fabuła mknie najszybciej. Na każdej stronie pojawia się nowa intryga, kolejne tajemnice wychodzą na świtało dzienne, a dotychczas spokojny świat Nadii i Dominica ponownie zostaje wystawiony na próbę za sprawą pewnej podstępnej osoby. Główną koncepcją finału serii było zapewnienie czytelnikowi pełnej gamy emocji, od wzburzenia, przez śmiech, kończąc na wzruszeniu. Każda kartka miała sprawić, aby czytelnik wczuł się w sytuację bohaterów, razem z nimi przeżywał wszelkie wzloty i upadki, a przy tym przebierał nogami w oczekiwaniu na to, co wydarzy się dalej. Więc jeżeli choć po części udało mi się oderwać kogoś od rzeczywistości i wciągnąć do świata Konsorcjum, to moje zadanie jako autora zostało w pełni wykonane.

Nie jestem w stu procentach przekonana czy, aby na pewno Konsorcjum wyróżnia się na tle innych książek tego gatunku, bo oczywiście nie mnie to oceniać. Jednak, gdybym miała postawić na jeden wariant, myślę, że byłaby to cała struktura organizacji wraz z więziami rodzinnymi. Przeczytałam już wiele romansów i erotyków (oczywiście, chyba nie będzie dla nikogo zaskoczeniem, jeżeli wtrącę, że to moje ulubione gatunki literackie i po nie sięgam najczęściej), ale nie spotkałam się nawet ze zbliżonym powiązaniem, jak te między Nadią, Dominikiem i Iwanem. Oczywiście nikt, nie jest nieomylny i jeżeli ktokolwiek zna podobną historię do tej z Konsorcjum, chętnie się o tym dowiem i z przyjemnością sięgnę po lekturę.

Nie, organizacja Konsorcjum to czysta fikcja literacka. Przy tworzeniu jej struktur nie inspirowałam się żadnym z filmów, czy powszechnie dostępną literaturą na temat działania świata przestępczego.

Już tłumaczę. Zanim zasiadłam do pisania ostatniej części, kolokwialnie mówiąc „zacisnęłam zęby” i przebrnęłam przez wszystkie komentarze dotyczące poprzednich tomów. Zapisałam wszelkie negatywne odczucia czytelników, fragmenty, które nudziły, a wręcz męczyły, i wspólną cechą okazały się być zbyć długie opisy oraz rozmyślenia głównej bohaterki. Oczywiście wzięłam do serca wspomniane sugestie i wychodząc naprzeciw oczekiwaniom molików książkowych, przy ostatniej części pozbyłam się tychże elementów. Stąd Konsorcjum Tom 3 liczy zaledwie trzysta pięćdziesiąt trzy strony.

Zgadzam się w pełni ze stwierdzeniem, że główny bohater ani trochę nie jest księciem z bajki. Dominic Alexandrow jest arogancki, wybuchowy i za wszelką cenę musi dostać to, czego chce. Jednak w tej roli nie wyobrażam sobie mniej charakternego bohatera, a już tym bardziej „ciepłej kluchy” zarządzającej całym zrzeszeniem. To po prostu się nie klei. Ale czy właśnie tak wygląda współczesny bad boy? Czy takiego mężczyzny pragniemy my kobiety? Ciężko jednoznacznie odpowiedzieć na te pytania. Każda z nas jest inna i pragnie czegoś zupełnie innego. Niemniej jednak uważam, że w każdej kobiecie znajdzie się ta cząstka osobowości, która chciałaby okiełznać złego chłopca i sprawić, aby to właśnie na jej punkcie oszalał, żeby to właśnie poza nią nie widział świata. Oczywiście, prawda jest taka, że w życiu codziennym bardzo rzadko spotykamy się z ściśle książkowymi romansami, życie po prostu jest inne i więcej od nas wymaga niż książka od autora, stąd myślę, że wiele z nas - przedstawicielek płci pięknej, zwyczajnie lubi zagłębić się w owe historie, by na jakiś czas oderwać się od swoich spraw przyziemnych i razem z książkowymi bohaterkami w pierwszej kolejności popsioczyć na naszych złych chłopców, by następnie dać się im na nowo uwieść.

Romanse oraz literatura erotyczna zdecydowanie są mi najbliższe. Odkąd pamiętam, już jako nastolatka w pierwszej kolejności sięgałam właśnie po romanse oraz książki obyczajowe, w których choć pobocznie pojawiały się wątki miłosne. W momencie pojawienia się boom’u na Greya, a następnie zasypania rynku lawiną literatury erotycznej, przepadłam i co rusz w nowościach Empiku szukałam czegoś dla siebie. W sumie tak zostało po dziś dzień. Zwyczajnie można powiedzieć, że lubię ten gatunek, a co ważniejsze jako autor naprawdę dobrze się w nim czuję.

Co do planów literackich, obecnie pracuję już nad kolejną powieścią. Jeszcze sama nie wiem czy książka zostanie wydana w formie tzw. jednotomówki, czy może stanie się cyklem, ale mogę zdradzić jedno - na jakiś czas zostawiam mafię w spokoju i idę w nieco innym kierunku. A gatunek literacki? Oczywiście pozostaje ten sam.



Jak pisze się erotyki? Czy intymne sceny to dla autora wyzwanie?

Obecnie pisanie erotyków jest dla mnie czymś zupełnie normalnym, moją drugą pracą, a przy tym świetną zabawą i chwilą na oderwanie się od rzeczywistości. Choć szczerze mówiąc moje początki w literaturze erotycznej nie były łatwe i kolorowe. Zresztą, czytelnicy, którzy są ze mną od początku wiedzą, że bardzo długo zwlekałam chociażby z ujawnieniem swojego wizerunku. Z perspektywy czasu wiem, że zwyczajnie bałam się osądów na temat pisania właśnie w tym gatunku. Dopiero po ponad dwóch latach dojrzałam do niektórych decyzji, w tym między innymi do pokazania się jako autor, przestałam brać pod „lupę” opinie osób z zewnątrz i w pełni zaczęłam czerpać radość z faktu, że książka która wyszła spod mojego pióra, może zafundować czytelnikowi aż taki wachlarz skrajnych odczuć.

Intymne sceny? To już żaden problem, po porostu część fabuły, ale bardzo dobrze pamiętam swoją pierwszą scenę erotyczną Konsorcjum Tom 1. To była dosłowna katorga, by przelać treść na ekran monitora. Mimo całości ułożonej w głowie, nie mogłam zmusić palców do wystukania słów na klawiaturze. To było dziwne, wręcz niezwykle krępujące. Mimo, że nikogo nie było w około, tylko ja i laptop, przez dłuższą chwilę nie mogłam wykrzesać z siebie odwagi, aby to zapisać. Jednak w końcu udało się, a kiedy zmusiłam się do przebrnięcia przez pierwszą scenę, okazało się, że wcale nie było tak strasznie, a co najważniejsze kolejne sceny szły już jak z płatka.

Oficjalnie tom trzeci jest ostatnią częścią trylogii. Co prawda, zostawiłam jeszcze wiele otwartych „furtek”, a co ważniejsze zakończyłam historię w nieco innym sposób niż pierwotnie zamierzałam, jednak to przez fakt, że w samej powieści i tak pojawiło się już wystarczająco sporo złego. Co do kolejnego tomu, nie chciałabym robić złudnych nadziei, ponieważ sama nie jestem przekonana, czy kolejny tom nie byłby już ciągnięciem historii na siłę. Na ten moment jestem z niej w pełni zadowolona, ujęłam to, co zamierzałam, a co do kolejnej części nie mówię definitywnie nie, ani tak. Za jakiś czas zobaczymy, a jak na razie skupiam się na pisaniu nowej powieści.