Eleanor Farjeon

Angielska pisarka, autorka książek dla dzieci, sztuk, poezji, biografii, książek historycznych i satyr.
Wiele z jej książek zostało zilustrowanych przez Edwarda Ardizzone'a.
Opublikowano również część jej korespondencji.
Zdobyła wiele nagród literackich a dla uczczenia jej pamięci stowarzyszenie wydawców Children's Book Circle ufundowało nagrodę jej imienia dla twórców literatury dziecięcej - Eleanor Farjeon Award.

Córka popularnego pisarza Benjamina Farjeona oraz Maggie (Jefferson) Farjeon. Pochodziła z rodziny literatów: jej dwóch młodszych braci Joseph i Herbert Farjeon również zostało pisarzami, a starszy był kompozytorem.

Eleanor, nazywana w rodzinie "Nellie" była małą, nieśmiałą dziewczynką, która z powodu choroby oczu i słabego zdrowia uczyła się w domu. Najczęściej przebywała na poddaszu otoczona książkami. Ojciec zachęcał ją do pisania odkąd skończyła 5 lat. Opisała swoją rodzinę i dzieciństwo w autobiograficznej książce "A Nursery in the Nineties" (1935).

Choć w dorosłym życiu żyła w kręgach literackich i teatralnych, większość inspiracji zaczerpnęła ze swojego dzieciństwa i życia rodziny. W czasie I wojny światowej rodzina przeniosła się do Sussex, którego krajobraz, wioski i lokalne tradycje wywarły ogromny wpływ na jej późniejsze pisanie.
W wieku 18 lat Eleanor, której pradziadkiem był amerykański aktor Jefferson, napisała libretto do operetki "Floretta", do muzyki swojego starszego brata Harry'ego, który później został kompozytorem i nauczycielem muzyki. Współpracowała również ze młodszym bratem Herbertem, krytykiem teatralnym.

Eleanor miała liczne grono przyjaciół wśród wielkich pisarzy takich jak: D. H. Lawrence, Walter de la Mare i Robert Frost. Przez kilka lat przyjaźniła się z poetą Edwardem Thomasem i jego żoną. Po śmierci Thomasa wspierała jego żonę Helen. Potem opublikowała znaczną część ich korespondencji oraz napisała obszernie tę przyjaźń w "Edward Thomas: The Last Four Years" (1958).

Po zakończeniu I wojny zarabiała na życie jako poetka, dziennikarka i prezenterka. Często publikowała pod pseudonimem.

Eleanor nigdy nie wyszła za mąż, ale przez 30 lat przyjaźniła się z Georgem Earlem nauczycielem angielskiego. Po jego śmierci utrzymywała długi czas przyjaźń z aktorem Denysem Blakelockiem, który opisał ich relację w książce "Eleanor, Portrait of a Farjeon" (1966).

W latach 50-tych otrzymała trzy najważniejsze nagrody literackie: The Carnegie Medal of the Library Association, The Hans Christian Andersen Award i the Regina Medal of the American Catholic Library Association.

Jej dzieła były inspiracją słynnego japońskiego twórcy animacji Hayao Miyazaki.