Cytaty Kristin Hannah

Dodaj cytat
Żadne dziecko nie może osądzać małżeństwa rodziców
W sercu zawsze jest miejsce na ból
Kobiety, które idą na łatwiznę nie mają łatwego życia
Jeżeli moje długie życie czegoś mnie nauczyło, to tego, że miłość pokazuje nam, kim chcemy być, wojna zaś- kim jesteśmy
Rodzicielstwo jest sportem drużynowym.
Nigdy jej nie zapomnisz...
Pamiętasz, jak się śmiała?
A perfumy, które lubiła?
I dotyk jej dłoni, gdy brała cię za rękę?
Pamiętasz ... gdy cię tuliła i jak czytała ci bajki przed snem?
To cała twoja mama.
... jednego dnia jej świat był jasny, promienny i przepojony miłością, a następnego krajobraz stał się ponury, smutny, nabrzmiały łzami.
Żadne słowa nie wystarczą by należycie opisać utratę matki.
Nie martw się umieraniem, Elso. Martw się, żeby nie przegapić życia. Odwagi.
Miłość może wznieść się ponad tragedię i wskazać nam drogę do domu.
-Jesteś silniejsza niż myślisz. Cokolwiek się stanie, przetrwasz to, dasz sobie radę. Pamiętaj. Otarła oczy. -O czym mam pamiętać? -Że deszcz - odparła miękko - to anielskie łzy. A każda szklanka jest do połowy napełniona. O tym nie zapominaj. Wiem, co dzieje się z człowiekiem...który zapomni, że nadzieja jest na wyciągnięcie ręki.
Zazwyczaj, kiedy miłość odchodzi, to już na dobre i żadne udawanie, ani pobożne życzenia nie sprowadzą jej z powrotem.
Ludzie odchodzą, a jeśli kochasz ich zbyt mocno, zbyt gwałtownie, ich szybkie i nagłe zniknięcie może zmrozić człowieka do głębi duszy
Jedyny sposób, by przetrwać, to cieszyć się dobrymi chwilami i nie rozpamiętywać za długo tych złych.
Walczyłaś o to, by uwolnić się od bycia moją córką, ale jednocześnie nie wiedziałaś, jak być sobą, natomiast ja bałam się Cię wypuścić. To krąg miłości. Żałuję tylko, że wtedy tego nie dostrzegłam.
- Chyba matka Teresa powiedziała, że samotność to najgorszy rodzaj ubóstwa.
Czasami trzeba powrócić do punktu wyjścia, aby móc ruszyć do przodu.
Takie właśnie są najlepsze przyjaciółki. Podobnie jak siostry i matki, potrafią wkurzyć, skłonić do płaczu, złamać serce, ale ostatecznie, w krytycznej sytuacji, są przy nas i sprawiają, że śmiejesz się nawet w najciemniejszej godzinie.
Najdłuższa podróż zaczyna się od jednego kroku
Chciałabym poprowadzić małą księgarnię. Wiesz, taką, gdzie na wszystkich krzesłach leżą książki, można się napić espresso, a pracownicy naprawdę czytają.
Powiadano jej, że czegoś nie wolno, więc to właśnie robiła. Z każdej bariery tworzyła bramę.
Na zewnątrz to czysta stal, a w środku serce miękkie jak wosk.
Opłakiwała wszystko naraz – ból, stratę, gniew i strach, wojnę i to, co z nimi uczyniła, potworność obozu i wiedzę o złu, z której nigdy nie zdoła się otrząsnąć.
- Mam nadzieję, że nie dowiesz się jaka jesteś krucha, Isabelle.
- Nie jestem krucha - zaperzyła się.
- Wszyscy jesteśmy, Isabelle - powiedział z cieniem uśmiechu. - Tego właśnie uczy na wojna.
Chcę sobie wyobrażać, że kiedy odejdę, będzie panował pokój, że zobaczę wszystkich, których kochałam i straciłam. A wreszcie, że będzie mi wybaczone.
Wydaje nam się, że miejsca są ważne. Wspomagają nasze wspomnienia, chcemy powracać tam, gdzie byliśmy szczęśliwi. Ale to nie miejsca, ale ludzie sprawiają, że czujemy się dobrze.
Kobiety żyją dalej. Dla nas ta wojna była czymś innym niż dla nich. Kiedy się skończyła, nie brałyśmy udziału w paradach, nie dostawałyśmy medali, nie wspominano o nas w książkach historycznych. W czasie wojny robiłyśmy to, co do nas należało, a gdy się skończyła, pozbierałyśmy kawałki i zaczęłyśmy życie od nowa.
Zagubić się można na sto sposobów, a odnaleźć na jeszcze więcej.
Utrata nadziei jest gorsza od jej braku.
Książki od zawsze towarzyszyły mi w życiu. (…) Odkąd pamiętam w książkach szukałam bezpiecznej przystani.
© 2007 - 2024 nakanapie.pl