Lech Budrecki

Wcześniej pracował w tygodniku „Kultura”. W „LnŚ” od 78 roku formalnie prowadził tylko dział eseju, ale był redakcyjnym omnibusem i życzliwym duchem redakcji. Cichy wyznawca Antystenesa. Już jako nieopierzony młokos, wyrobił w sobie rozumienie procesu historycznego (w 1951 roku panowie ze służb mieli dość bogate środki perswazji) i upodobanie do literatury. Oba te fakultety mogły być ze sobą związane. Od 82 roku zastępca Wacława Sadkowskiego. Pochodził z Wileńszczyzny, do Polski miał stosunek zupełnie dobry. Był m.in. współautorem patriotycznego widowiska i kilku książek, w tym dwu złożonych ze szkiców o prozie amerykańskiej, tomu opowiadań i jednej powieści.