Ja też lubię minimalizm. Z przeszłości okładki, które mnie zachwyciły to W powieści mowa jest o żarówce, która pochłania światło. Z dawniejszych:Z niemieckich (nawet fotografia może być dobrze wykorzystana!): Dziewięć Stasiuka: Z aktualnych:
wspomnienia z dzieciństwa w stalinowskich czasach
A na stałe jestem fanem czeskiej szkoły okładkowej:
uciekający przed sobą bohater, topiący smutki w palincekryminał: zabójstwo w ogrodzieCórka śniegu: opowieść o małżeństwie nie mogącym doczekać się dzieckawierszewiersze
W tym przypadku akurat polska okładka (to akurat wyd. Afera, ale w Czeskich Klimatach dobra okładka też się często zdarza ;) podoba mi się nawet bardziej, niż - też b.dobra! - oryginalna czeska. W Czechach wiele okładek jest graficznie oszczędnych, kolorystycznie niekrzykliwych, często na świetnym papierze, bywa że z ciekawą fakturą, ale przede wszystkim są graficznie bardzo dopracowane.
Środkowa z płomieniem mi się podoba, ale tych pozostałych nie mogę powiązać z tytułem... Kojarzą mi się raczej z dość powtarzalnymi motywami tatuaży, jakie modne panie dają robić sobie nad pupą, a panowie na łydkach...
Niestety nie. Jest to autobiografia pisarza, który pisał wyłącznie po angielsku. Był jesnym z głownych twórców XX wiecznych pisarzy hinduskich piszących po angielsku. Dziwny człowiek, w jego autobiografii nie ma nawet zmianki, że Indie w międzyczasie stały się niepodległe.
Nie czytałam żadnej jego książki. Chociaż akce umiejscawia w nieistniejącymm miasteczku w Indiach.W domu mówiło się po angielsku, wychowany w szkołach angielskich i chyba lepiej znał literaturę angielską niż hinduską. Jego wuj zajmował się literaturą indyjską, ale to go nie interesowało. Dopiero pod koniec życia, gdy wzrozło zainteresowanie eposami hinduskimi zaczął tłumaczyć. Wszystkie ksiązki wydawał w Anglii. Jego jedyne wspomnienie o II wojnie światowej to, że nie mógł wydawać książek w Anglii przez wojnę i musiał założyć własne wydawnictwo. Świadczy to chyba o tym jak inteligencja hinduska identyfikowała się z Anglią. Jego ojciec był dyrektorem różnych szkół angielskich w Indiach. Było to jakieś smutne.
Gdyby było tak z 10x mniejsze, może tak by nie raziło... Ale to kluczowy problem grafika komputerowego w kontakcie ze zleceniodawcą: proszę powiększyć LOGO! Syndrom wielkiego logo ma być może podobne znaczenie, co wielki, jadowicie żółty kabriolet czy skarpetki w rozporku...
A mi się bardzo podoba okładka ,,Ewangelii...'' - doskonale koresponduje z treścią i zachwytem autora nad tajemnicą węgorzy. :) (Plus nawet ten znaczek nagrody w lewym górnym rogu kompozycyjnie ładnie wpisuje się w całość dzięki zestawieniu go po skosie z logiem wydawnictwa.)
Nowy King dopiero za siedem miesięcy, ale okładka już jest i muszę przyznać, że mi się podoba. Tak trochę zalatuje plakatem "Dawno temu w Hollywood" :)
Niewykluczone, że Tom sam nalegał, bo jako wydawca, to bym jednak naciskał na facjatę, hehe (ponoć całkiem do bani, a nie średnia. Sytuacja jak z Seanem Pennem. Widać mają jakieś kompleksy ci aktorzy...)
Co do pisania przez aktorów, to Hanks chyba za bardzo utożsamił się z postaciami, które gra i stąd, że niby taki mądry, z Pennem to samo, a aktor odtwarza to co mu napiszą w scenariuszu i co mu reżyser powie :D
No właśnie chyba o to chodzi, że nie czują się wystarczająco samodzielni twórczo, bo na brak hajsu raczej narzekać nie mogą. To jeszcze zrozumieć mogę. Ale żeby Tarantino z kina na rzecz książki chciał rezygnować, to już jest poza moim zasięgiem :)
Hm, zauważalna jest twoja inklinacja do pomarańczowego. To pozytywny, optymistyczny kolor: tylko pogratulować! ;) Bywają takie tendencje, zależne od nastroju, partnera (por. Picasso), czasem może mody... Kiedyś klientowi przedstawialiśmy 5 kolejno odrzucanych wersji logo firmy, aż wreszcie dowiedziałem się, jaka cudza mu się podoba, zrobiliśmy w takim samym - pomarańczowym - kolorze i to było to...;p
A zupełnie na poważnie dodam okładki do Musila w serii: Kanon na koniec wieku. Nie rzucają się w oczy, ale dodanie do nich kiedyś skandalicznych grafik Schielego, które powstawały w tym samym czasie, o którym jest powieść, jaka w dodatku traktuje o widocznych na tych obrazach napięciach, jest również znakomicie trafiona. Dopiero w trakcie czytania dochodzę do wniosku, że grafiki zostały wybrane świadomie: w t. I młody Ulrich zastanawia się nad sobą (tu autoportret Egona Schielego w pozycji myśliciela), w t.II ekspozycja potencjalnych kochanek bohatera (obraz kokietującej kobiety), t.III - obraz "Kochankowie" (jeszcze nie przeczytałem)...
