Opinia na temat książki 1945. wojna i pokój

Nie lubię tematyki wojennej w książkach, choć zdaję sobie sprawę z tego, że w Polsce trudno od niej uciec. Dlatego tak długo zbierałam się do lektury reportażu Magdaleny Grzebałkowskiej.

W mojej pamięci rok 1945 był rokiem zwycięstwa, ulgi od strachu, nadziei i chęci życia. A całe zło tamtego roku wyglądało jak epizody, wypadki przy pracy, pomijalne zawirowania dziejowe. Nie chciałam myśleć o niemieckich wysiedleńcach, nie bardzo mnie obchodziło jak wyglądała podróż Polaków wypędzonych zza Buga, o trupach, masowych mogiłach, sierotach i innych rozdzierających serce obrazach przywołanych w tym reportażu. W tej książce fascynowała mnie treść ogłoszeń prasowych, jedna banalne o otwarciu sklepu, inne przerażające typu: oddam na wychowanie chłopca dwumiesięcznego. Mieszanka śmierci i wybuchającego na nowo życia, organizującego się społeczeństwa była czymś niesamowitym. Z jednej strony ogłoszenia o łaźniach, gdzie można było wreszcie wykąpać się w ciepłej wodzie, z drugiej o grupach chórzystów odbudowujących swój zespół (kto miał głowę do śpiewu w takich warunkach?!).
Oprócz ogłoszeń książkę buduje 12 reportaży o różnych aspektach życia w 1945 roku. Nie wszystkie są równie dobre, niektóre nużyły mnie nadmiarem szczegółów a i wybór tematów niezbyt wiernie pokazywał tamten rok. Być może autorka chciała pokazać ów okres przez pryzmat zdarzeń mniej znanych, które umykają zbiorowej pamięci. Na pewno pozostaną ze mną dłużej opisy Warszawy, tzw. Ziem Odzyskanych z przeważającą 'mniejszością' niemiecką, ucieczki z Prusów Wschodnich po lodzie Zatoki Gdańskiej. Udało się autorce pokazać jak zawikłane losy były udziałem naszych dziadków i pradziadków, i jak mało wiemy o okrutnym czasie wojny i pokoju. Nie nam ich osądzać.