Opinia na temat książki Kobieta z wydm

Dziwna i smutna to powieść. Dziwna i smutna, ale wciągająca i dotykająca egzystencji człowieka. Dość wyraźnie pokazana jest przemiana wewnętrzna bohatera - od buntu i walki, próby zmiany losu aż w końcu poddanie się i ostatecznie pogodzenie się z losem.
Na pytanie "o czym jest ta książka?" nie potrafię odpowiedzieć.

W jednym komentarzu wyczytałam "jedna z najpiękniejszych metafor literackich ludzkiego losu, jednocześnie mroczna i głęboka. Niezwykle celnie przedstawia to jak pułapka egzystencjalna, w której tkwimy przeradza się w nasze przeznaczenie i zyskuje sens." i właściwie tu mogłabym zakończyć, ale...

dodam jeszcze dla "co młodszych" czytelników i tych, którzy z metaforami są na bakier (jak ja: nigdy nie wiem, co autor miał na myśli...).
Tak - piasek jest wszędzie. Zasypuje, dusi, przygniata. Ale można z tym żyć, a ostatecznie okazuje się, że nie można się bez niego obejść.

I jeszcze dopiszę, że nie przepadam za kulturą kraju Wiśni Kwitnącej (Chiny i Wietnam też do mnie nie przemawiają). Być może dlatego, że tej kultury nie znam, ale to co poznaję do mnie nie przemawia. Przykro mi.

I starając się nadal być sprawiedliwa w ocenie. Uważam tą książkę za wyśmienitą, acz raczej nie mogę powiedzieć, żeby mi się podobała. Podobnie jak Proces Kafki. Wyśmienita, wybitna, ale... Zresztą podobnie jak w Procesie Kafki - głowni bohaterowie są wyblakli. Kobieta i mężczyzna. Mogliby być dosłownie każdym z nas...