Opinia na temat książki Iskry w mojej głowie

Jedną z rzeczy, które często nie dają mi spokoju to niesprawiedliwość. A komuś będącemu bardziej wycofanym (jak ja na przykład) często brakuje siły i przebicia, by o sprawiedliwość i słuszność walczyć. A Addie, jedenastoletnia autystyczna dziewczynka, dała radę? (Nie podpowiadam!)

Po raz kolejny przypominam sobie jak wstrętne potrafią być dzieciaki w szkole. Dokuczanie ze strony klasy (ale i, o zgrozo, nauczycielki!) nie ominęło także Addie właśnie, która i tak już ma pod górkę, gdy wszyscy naokoło traktują ją jak "dziwną", "chorą" etc. Odwraca się od niej nawet najlepsza przyjaciółka na rzecz dziewczynki, z którą ma podobno więcej wspólnego (co z tego, że jest ostatnią zołzą?). Bo przecież kto by chciał słuchać niekończących się wywodów o rekinach, skoro można pogadać o kosmetykach i spinkach?

Dziewczynce wiele nie trzeba, by czymś przejęła się na poważnie. Tym bardziej, jeśli trafia w czuły punkt. Odkąd usłyszała na zajęciach o zamierzchłych dziejach kobiet nieuczciwie sądzonych za domniemane czary w jej rodzinnym mieście, nie mogła o tym zapomnieć. Obudziła się w niej solidarność "odrzuconych", "innych", poczuła w sobie chęć walki o sprawiedliwość. By jakoś zwrócić honor tym kobietom, przedłużyć pamięć o nich. By ta opowieść stanowiła przestrogę dla mieszkańców.

Jednak jak walczyć, skoro wszyscy dokoła twierdzą, że nie dasz rady? Na szczęście Addie ma wsparcie ze strony starszej siostry (również autystki, jej największego autorytetu) oraz nowej przyjaciółki.

Autorka rozbraja stereotypowe przedstawienie autyzmu. Nie zawsze musi polegać na niezdolności odczuwania – tutaj bohaterka odczuwa wręcz zbyt intensywnie, a kontakt fizyczny z innym człowiekiem (np. przytulenie) zazwyczaj powoduje w niej spory dyskomfort.

Tę powieść czyta się podobnie jak książki mojej ukochanej Jacqueline Wilson – bohaterka jest niesamowicie wiarygodna w swojej dziecięcości, a od lektury nie sposób się oderwać. Siostry Addie to również genialnie wykreowane postacie, a dialogi na szczęście wcale nie są sztuczne.

Myślę, że to pozycja, która w każdym czytelniku pozostawi coś dobrego.