Ariadna

Pamiętam jak dawno temu w szkole podstawowej na lekcji przerabialiśmy mitologię grecką i.. Przepadłam. Gdzie z fascynacją i ogromną ciekawością zagłębiałam się w kolejne mity odnośnie greckich bogów. To uczucie ze mną pozostało i do dnia dzisiejszego uwielbiam zagłębiać się w literaturę o tejże tematyce.

Ariadna córka kreteńskiego króla Minosa i Pazyfae, która za sprawą nici pomogła dla Tezeusza wydostać się z labiryntu Minotaura..

Autorka oddaje wspaniały klimat towarzyszący mitologii greckiej.
Stworzyła własną historię zachowując wszystkie szczegóły ubarwiając i tworząc na nowo wizję danego mitu.
Odświeżona z lekkością, świetnie poprowadzona historia Ariadny, która to w czterech częściach przechodzi zmiany i podejście do życia.
Silny kobiecy charakter, który przyjmując tak wiele przeciwności znajduje w sobie siłę.
Temat macierzyństwa, oddania, zaufania, wierności, poświęcenia, miłości, więzi rodzinnych, ale i przemian jakie tworzą się w ciele kobiety oddając tym samym gamę emocji.

Jeśli lubicie tematykę mitologii greckiej to jest to Wasz obowiązkowy must have. A sama będę wypatrywać innych książek autorki, może pójdzie w tym kierunku i stworzy kolejne powieści oddające klimat chimerycznego świata..

Mitologia zawsze mnie fascynowała i ciekawiła w czasach szkolnych.
Dlatego bardzo zaciekawiła mnie propozycja wydawnicza.
Autorka postanowiła opisać mit o Tezeuszu z perspektywy Ariadny.

Ariadna to kreteńska księżniczka.
Mieszkająca w pałacu, gdzie prowadzi„idealne życie".

Ojciec, dla którego najważniejsza jest władza i potęga.
Matka, która problemy i zamknęła się we własnej głowie. Do tego dochodzi rodzeństwo- młodsza siostra i brat.
To zbyt dużo dla tak młodej osoby. Dziewczyna ucieka ze swoimi problemami w taniec.

Wszystko zmienia pojawienie się Tezeusza na wyspie..

Autorka ma bardzo lekki styl pisania,
Od samego początku potrafi zaciekawić czytelnika do czytania.

Cała książka podzielona jest na cztery części.
Autorka bardzo fajnie opisała rolę kobiet i mężczyzn w tamtych latach.
Samo zakończenie wbiło mnie w fotel, nigdy bym nie wpadła na takie zakończenie wsposób, jaki zrobiła to autorka.
Książka porusza wątki feministyczne, odwagi, miłości i poświęcenia.

„Ariadna” to naprawdę bardzo dobra książka, jestem bardzo miło zaskoczona lekturą.

Na początku roku przeczytałam jeden retelling, którego bohaterką była Ariadna, z drugim kończę ten rok.

Przy czym za rasowy, pełnokrwisty retelling uważam ten pierwszy.

W "Ariadnie" Jennifer Saint bohaterką jest Ariadna i to stanowi w zasadzie jedyną różnicę między tą powieścią a mitem, w którym Ariadna była, że tak to ujmę, dodatkiem do Tezeusza. Poza tym wszystko jest tak, jak w znanej nam wszystkim mitologii, Minos jest tym, kim we wspomnianej mitologii był, Dedal jest Dedalem, Minotaur - bestią, Pazyfae spotyka to, co ją spotkało w micie o Minotaurze, Labirynt jest znanym nam doskonale Labiryntem, Ikar spada do morza, jak spadał, no, może Tezeusz jest mniej nieskazitelny i bohaterski. W moim osobistym odbiorze nie do końca wyczerpuje to formułę retellingu, które zawsze odbierałam jako opowiedzenie w oryginalny i nowy sposób jakiejś powszechnie znanej historii.

Powieść skupia się na życiu Ariadny po tym, jak Tezeusz zostawia ją śpiącą na wyspie Naksos i odpływa do Aten. Uznaję to za plus, bo to akurat ten fragment mitologii, nad którym nie pochylamy się w szkole zbyt uważnie, skupiając się na kłębku nici, który Ariadna wręcza Tezeuszowi przed wejściem do Labiryntu i usuwając ją natychmiast potem z pamięci. Tutaj możemy dowiedzieć się, co się z nią dalej stało, jak potoczyły się jej losy, kim stała się, gdy opuścił ją heros, któremu zaufała.

Rzecz czyta się szybko i nie bez zainteresowania, gładko i bez potknięć... to znaczy, bez po...

Ariadna i Fedra, kreteńskie księżniczki i córki króla Minosa, dorastają w pałacu, słysząc krzyki mieszkającego w labiryncie Minotaura. Budzący grozę potwór jest największym wstydem, ale też symbolem siły bezlitosnego władcy. Brat Ariadny żywi się ludzkim mięsem i krwią.
By zaspokoić apetyt bestii, Minos podbił Ateny i zażądał od miasta corocznej daniny z siedmiu młodzieńców i siedmiu dziewic.
Pewnego razu, na statku z krwawym okupem przybywa Tezeusz – ateński książę, który ma wraz z innymi zostać złożony w ofierze. Czarujący młodzieniec szybko zdobywa serce Ariadny. Zakochana księżniczka za wszelką cenę pragnie pomóc Tezeuszowi pokonać potwora. Wie jednak, że oznacza to zdradę własnej rodziny i może zwrócić na nią uwagę zmiennych i nieprzewidywalnych bogów.
Ariadna słyszała aż nazbyt wiele opowieści o kobietach ukaranych przez wszechwładnych za czyny mężczyzn – jest jednak zbyt zakochana i zdeterminowana, by myśleć o konsekwencjach.
(Opis pochodzi od wydawcy)

Myślę, że większość - jak nie wszyscy - znają mitologię grecką. Podoba mi się, że coraz częściej autorzy sięgają po zapomniane strefy literatury. Tym razem możemy poznać historię Tezeusza i Ariadny.

Osobiście nie mogłam doczekać się lektury tej powieści. Kiedy otworzyłam przesyłkę i moim oczom ukazała się okładka - przepadłam. Byłam zachwycona. Piękna, urzekająca i tajemnicza.

Do czytania podeszłam z euforią i zafascynowaniem... i tu okazała się klapa. Już od samego początk...

Pamiętacie kiedy pierwszy raz poznawaliście tajemnice Olimpu, bogów, po prostu mitologii?
To z pewnością było w szkole 😉

Nie ukrywam, że od zawsze ciekawił mnie ten wyjątkowy świat, ale czy nie macie wrażenia, że każda historia, każdy mit mogły zostać opowiedziane w bardziej przystępny sposób? W końcu ta wiedza cały czas nam się przydaje, to właśnie dzięki mitologii mamy związki frazeologiczne, których używamy codziennie, chociażby „nić Ariadny” oznaczający oferowanie pomocy przy wykonaniu jakiegoś trudnego zadania.

To właśni oczami Ariadny spojrzałam ostatnio na tamte czasy, które bezapelacyjnie nie były łatwe, momentami wręcz brutalne. I tak jak teraz widać wśród ludzi zawiść, zawziętość, chęć władzy tak było i wtedy, a momentami można było odczuć jakby te „pragnienia boskie” potęgowały i sprawiały, że nic innego się nie liczyło.

Choć znałam już historię córki króla Krety to z wielkim zainteresowaniem kartkowałam kolejne strony. Tutaj każdy bohater był jakby bardziej realny, nie taki niedostępny, tak jak kiedyś w szkole, kiedy pierwszy raz poznawałam te mityczne imiona Minosa, Minotaura, Tezeusza, Dionizosa czy wielu innych.

To pięknie napisana opowieść, choć niestety smutna, obrazująca to, jak wtedy kobietom było cieżko, jak były wykorzystywane, jak nie liczono się z ich zdaniem. Poznajemy myśli Ariadny i to w jaki sposób próbowała wyjść z każdej trudnej, czasami beznadziejnej sytuacji, bo pamiętajmy, że siła jest kobietą ❤...

To moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki i niestety nie słyszałam wcześniej o książkach pisarki. Powieść ta jest z gatunku fantasy, a motywem przewodnim jest mitologia grecka, z którą tak naprawdę miałam ostatnio do czynienia w szkole średniej i przyznaję, że średnio pamiętałam postaci przytoczone w tej książce, dlatego trochę się obawiałam co dostanę na kartach tej powieści. Stylistyka i język jakim posługuje się autorka jest lekki i przyjemny, co sprawia, że książkę czyta się całkiem szybko i z dużym zainteresowaniem. Fabuła została w bardzo intrygujący sposób nakreślona i dobrze poprowadzona, a bohaterowie naprawdę ciekawie wykreowani. Historia została przedstawiona z perspektywy Ariadny i jej siostry Fedry, co pozwoliło mi lepiej poznać obie kobiety, dowiedzieć się co czują, myślą, z czym się mierzą, a tym samym mogłam lepiej zrozumieć ich postępowanie oraz decyzję. Muszę przyznać, że jak dla mnie było tutaj zdecydowanie za dużo opisów, niemniej jednak dzięki tym opisom przedstawianym oczami Ariadny, a później Fedry doskonale poznaliśmy historię każdego z bohaterów drugoplanowych, między innymi Dedala czy Minotaura. Autorka w bardzo interesujący sposób pokazuje siostrzana więź, relacje rodzinne oraz podkreśla podział ról kobiet i mężczyzn w tamtym okresie, które swoją drogą wywołały we mnie wiele emocji. "Ariadna" to ciekawie napisana książka idealna dla fanów mitologii greckiej! Nie zostanie co prawda w mojej pamięci na dłużej, ale miło spędziłam z nią czas....