Arystoteles i Dante odkrywają sekrety wszechświata

Od czasu do czasu się zdarza mi się sięgać to tzw. "młodzieżówki" i mogę stwierdzić, że w tym rodzaju powieści trafiam na perełki.

Do tychże mogę zaliczyć i tę książkę. Opowieść o przyjaźni dwóch chłopców, którzy pomimo różnic wspólnie starają się znaleźć odpowiedzi, na nurtujące ich pytania.
Niezwykle ciepło i momentami przejmująco opowiedziana historia poszukiwania własnej tożsamości i przynależności. Radzenia sobie z poczuciem wyobcowania i "inności". Kształtowania relacji między bliskimi i tworzenia ich na nowo (tutaj na pierwszy plan wysuwa się relacja ojca i syna).

Spotkanie nad basenem owocuje w niezwykłą przyjaźń, która wzrasta wraz z bohaterami. A czytelnikowi pozwala razem z nimi zastanowić się nad własnymi sekretami wszechświata.

Jestem tą książką wzruszona, poruszona i zachwycona. Skierowana do młodszego grona czytelników, ta niezwykle mądra pozycja, znajdzie też nieco starszych fanów. Ari i Dante zasługują na to aby ich poznać.

"Przyszło mi do głowy, że wiersze są jak ludzie. Niektórych rozumiesz od razu. Niektórych zwyczajnie nie potrafisz rozgryźć - i nigdy ich nie rozgryziesz".
♡♡
"Na świecie są gorsze rzeczy niż chłopiec lubiący całować innych chłopców."
♡♡
Nie spodziewałam się, że "zwykła" powieść dla młodzieży aż tak mnie oczaruje i poruszy. Ta historia o młodych ludziach, dojrzewaniu, odkrywaniu siebie i swoich pasji, napisana cudownym, niemalże poetyckim językiem, przepełniona jest wręcz niezwykłą wrażliwością o jaką trudno w literaturze. Nie znajdziecie tutaj nagłych zwrotów akcji, gdyż cała fabuła skupia się na bohaterach i emocjach, ale zapewniam, że z całą pewnością nie będziecie się nudzić. Są takie książki, które przeczytane raz zostają z nami na zawsze i właśnie taki jest "Arystoteles i Dante odkrywają sekrety wszechświata". Przeczytajcie koniecznie.

Jakie są według was sekrety wszechświata? Czymś dosłownym, a może metaforycznym wyrazem uczuć? Dla każdego jest to co innego – o czym możecie się przekonać czytając „Arystotelesa i Dantego”.

Historia jak każda inna – mówiąca o przyjaźni, poszukiwaniu siebie, zmaganiu się z samym sobą i rzeczywistością. Niby jak każda inna, ale jednak ważna – przekazująca w swej uniwersalności ponadczasowy przekaz.

Książka charakteryzuję się powolnym tempem jeśli chodzi o rozwój fabuły, ale nie uważam żeby to przeszkadzało w odbiorze – wręcz przeciwnie. Można się w niej wręcz rozsmakować – kartka za kartką, z wyrysowanymi emocjami - tymi pozytywnymi jak i negatywnymi.

Jest to pozycja warta uwagi – dla tych chcących zrozumieć co gra w nastoletniej duszy po tych szukających zrozumienia w podobnych do siebie postaciach.

Nie spodziewałam się, że ta młodzieżówka aż tak mi się spodoba. To przepiękna opowieść o dorastaniu, o odkrywaniu swoich mocnych stron i poznawaniu swych słabości, o poszukiwaniu swojego własnego miejsca we wszechświecie, o seksualności. Jednocześnie jest to opowieść o dwóch normalnych chłopakach, wychowujących się w kochających domach. O ich rozkwitającej przyjaźni i o tym jak sobie radzić z całym tym przytłaczającym światem.

Książkę czyta się zaskakująco szybko i (co mnie zaskoczyło) w większości składa się z dialogów. Opisy są, jasne, ale nie specjalnie długie i nie specjalnie ich tam dużo, a jednak emocje, które autor pragnął przekazać - przekazał. Super!

Kocham ta książka. Jest cudowna. Zdecydowanie jedna z moich ulubionych

Książka urzekła mnie już od pierwszych stron. Akcja dzieje się w Ameryce końca lat 80. Narratorem jest Arystoteles (w skrócie - Ari), nastoletni chłopak, który cierpi z racji faktu, że po prostu nie pasuje. Na domiar złego jego starszy brat siedzi w więzieniu, a rodzice także mają swoje nieprzepracowane traumy i tajemnice. Pewnego dnia w życiu samotnego Ariego pojawia się przyjaciel – Dante…

Nie, to nie jest cukierkowa historyjka o młodzieńczej miłostce dwójki chłopaków. To, często gorzka, opowieść o dorastaniu, o odmienności, tolerancji, poszukiwaniu, odkrywaniu i zaakceptowaniu siebie. Kiedy mamy -naście lat, wydaje nam się, że nasze problemy to koniec świata. I na ogół jak najbardziej tak jest – bo jesteśmy wtedy dzieciakami, które nie rozumieją jeszcze jak działa świat. Nie umiemy sobie z tym poradzić, dlatego często robimy różne głupoty (bójki, używki, dragi). Potem dorastamy, ale nawet 20 lat później warto pamiętać o tym, że te nasze nastoletnie problemy były PRAWDZIWYMI problemami i musieliśmy dopiero dorosnąć do ich rozwiązania. Zwłaszcza, jeśli te problemy wynikały z naszej odmienności, która nie zawsze jest tolerowana przez rodzinę i społeczeństwo…

Końcówka książki jest budująca, ale pamiętajmy, że nie każdy dzieciak ma tolerancyjnych i kochających rodziców, dla których jego szczęście jest ważniejsze, niż „zasady”, poglądy, religia czy chęć posiadania wnuków… I bynajmniej nie chodzi tu tylko o LGBT.

Bardzo dobrze czytało mi się histor...

Nigdy nie czytałam tak poruszającej, głębokiej a zarazem wciągającej książki młodzieżowej. Świetni bohaterowie i fabuła. Najlepsza przeczytana dotychczas książka <3