Opinia na temat książki Baśń o wężowym sercu

"Słowo o Jakóbie Szeli" znam, więc czemu nie zapoznać się ze słowem wtórym? Ponadto kusi spojrzenie na dziewiętnastowieczną Galicję, być może inne, szersze na rabację. Tylko ta baśń… O sercu wężowym. Mieszanina baśni, legend, ludowego bajania, historii. To nie do końca moje światy.

Najpierw przypomniałam sobie „Słowo” Jasieńskiego, później zaczęłam czytać wężową baśń. I utonęłam. W pięknie słów, w baśniowości. Przebywałam w świecie odczuć i emocji, gdzie nie do końca ważna była treść, gdzie zatrzaśnięto drzwi przed głębszą refleksją. Jakbym upajała się winem i tańczyła tańcem dyktowanym przez naturę (uporczywie wracało do mnie wspomnienie wyobrażeń tańca Isadory Duncan, którymi żyłam dawno, dawno temu czytając jej biografię „Moje życie”). Krótko: opowieść Radka Raka wciągnęła mnie w nieznany świat z nieznaną mi dotąd siłą. Czerpałam ogromną przyjemność z niemalże każdego akapitu.

Mniej więcej w połowie książki nastąpił zwrot w moim jej odbiorze. Przesyt. Jakbym przesadziła z tym winem. I, jak po przesadzeniu z winem, zaczęło mnie drażnić to, co wcześniej tak bardzo mnie ekscytowało. Zbyt realny i zbyt magiczny realizm magiczny? Zbyt duże osadzenie w miejscu i czasie zbyt baśniowych sytuacji? A może po prostu zbyt dużo wszystkiego.

Niemniej, uważam, że „Baśń o wężowym sercu...” to książka wyjątkowa, warta każdej poświęconej jej chwili, warta polecenia. Więc: polecam:)