Before the Coffee Gets Cold

Każdy z nas miał w życiu taki moment, który chciałby zmienić, słowa, które chciałby wypowiedzieć lub cofnąć, gesty, które chciałby wykonać. Autor wychodzi naprzeciwko naszym pragnieniom, materializując je w kawiarence Funiculi Funicula. Warunki i zasady, pod jakimi ludzie mogą się przenieść w przeszłość, przypominają nasze rozmyślania i przeżywanie zdarzeń na nowo. Teraźniejszości nie zmienią, ale mogą nas czegoś nauczyć na przyszłość. Bardzo przyjemna, podnosząca na duchu lektura.

Literatura z azjatyckiego kręgu kulturowego, zawsze przyprawia mnie o dodatkowy dreszczyk emocji spowodowany swoistą jej "dziwnością" i właściwie za to ją najbardziej lubię. Zawsze jest to dla mnie doświadczenie pewnego powiewu czegoś zupełnie mi nie znanego, lub znanego znikomo. Na podobne wrażenie liczyłam, otwierając książkę "Zanim wystygnie kawa" autorstwa Toshikazu Kawaguchi.

Niestety, tym razem czuję się tylko i wyłącznie znudzona i rozczarowana. Na szczęście książka nie jest obszerna, ilością stron (to na plus) jak i ilością treści (to na minus). Pomysł dość ciekawy, chociaż nie odkrywczy. Motyw podróży w czasie wyeksploatowany już do bólu zębów. Tutaj można uznać za pewne novum wehikuł, jaki służy do owych przemieszczeń w czasie. Jest to niczym niewyróżniające się krzesło, w pewnej maleńkiej kawiarence w Tokio.

Jest to dość przeciętna historia, a właściwie cztery historie, czworga różnych ludzi, którzy chcą sobie przez taką podróż w czasie " coś załatwić''. I wszystko byłoby oki, gdyby nie nudne opowiadanie tych historii. Odniosłam wrażenie, że w tej książce więcej "zapełniaczy" niż zwyczajowej potrzebnej treści. Jak już nadmieniłam, książka ma stosunkowo niewiele stron, ale i tak, gdyby wyciąć z niej wszystkie powtórzenia zostałoby ich jeszcze mniej.

A już zupełnie nie wiem, czy nie stałaby się "tylko" opowiadaniem, gdyby wyciąć z niej przynajmniej z połowę drobiazgowych opisów strojów wszystkich pojawiających się w tej kawiarence osób...

Typowo japońska książka, czyli o 'konkretach', osadzona w jakiejś knajpie i dotycząca relacji i rozczarowań w życiu. Zabawne moim zdaniem jest to, że my, Europejczycy, w literaturze japońskiej musimy szukać takich książek.
Ale nie nazwałabym jej wybitną. To ciepła opowieść, mądra i życiowa, zabawna, ale i skłonna do zadumy, ale nie wybitna.

Do sięgnięcia po te książkę skłoniła mnie nie tylko jej popularność, ale również sam tytuł i prosta, przyjemna w odbiorze okładka. Bardzo często mi się zdarzało, że kawa wystygła zanim się do niej zabrałam, więc chciałam przeczytać jak to innym wychodzi (choćby w literaturze...).
Dosyć miło spędziłam czas na lekturze tej niezbyt wielkiej książki, i chociaż jej zamysł z pewnością jest bardzo dobry, to jednak czegoś mi tu zabrakło.
Książka nie jest gruba (219 stron), lecz zbyt dużo w niej powtórzeń jak na tak małą objętość, które nieco denerwują podczas lektury i spowalniają całą fabułę, a także może zbyt statycznie opowiedziane niektóre historie, jakoś tak bez ikry. Moim skromnym zdaniem nie jest to zbyt ambitna książka, chociaż mogę powiedzieć jednocześnie, że jest w niej coś takiego, nieokreślonego, co ją jednak wyróżnia od innych.
Nie czytałam zbyt wielu pozycji z literatury japońskiej, lecz spodziewałam się trochę więcej w w tej książce wrażliwości i liryczności a może to ja oczekiwałam zbyt wiele. Trudno to określić, bo jak zwykle zdania będą podzielone...

Czy chciał*byś cofnąć się do wybranego momentu z przeszłości? Warunków jest kilka, ale jeden najważniejszy. Musisz wypić kawę dopóki nie wystygnie..

Fabuła toczy się w maleńkiej kawiarni w Tokio w otoczeniu i aromacie kawy, a do tego przedstawia emocjonalną podróż w czasie..

Relacje międzyludzkie, trudne decyzje i ogromna chęć cofnięcia się do przeszłości aby raz jeszcze nasycić się/przekazać treści, na które zabrakło nam w danej chwili odwagi, bądź zwyczajnie nie podjęliśmy dalej wątku..

Osobiście, gdybym miała taką możliwość również chciałabym coś powiedzieć, jeszcze raz ujrzeć pewną osobę i w chwili, w której kawa pozostałaby jeszcze ciepła zatracić się we wspólnej chwili, czy to milczenia czy szybkiego przedstawienia własnego życia..

Jak na literaturę japońską, z którą kiedyś miałam problem, tym razem przeniosłam się do wnętrza z książki i chłonęłam, wzruszałam się, i marzyłam o takim miejscu..

Ogólnie sympatyczna książka, którą czytałam z przyjemnością, ale dialogi, nie wiem, czy to z powodu japońskiej powściągliwości, czy tłumaczenia irytowały mnie.

W każdym bądź razie nie rzuciła mnie na kolana.
Daleko pisarzowi do Shusaku Endo.

W małej bocznej uliczce Tokio znajduje się niewielka kawiarnia. Krążą pogłoski że oferuje też kawę która daje wyjątkową możliwość podróży w czasie. Jest to możliwe ale pod wieloma warunkami ale najważniejsze żeby wrócić zanim wystygnie Twoja kawa. Brzmi banalnie ale wcale tak nie jest.

„Zanim wystygnie kawa” to cztery wzruszające, niezwykle subtelne opowieści, ciepłe i pełne emocji historie. Poznajemy tu losy bohaterek, z których każda miała swój powód na podróż w czasie. Te opowiadania, chociaż każde pozornie opowiada o czymś innym, to przepięknie łączą się w jedną całość. Całość niewątpliwie zmusza do refleksji i zastanowienia. Te podróże w czasie uświadamiają bolesną i trudną do zaakceptowania prawdę o tym, że przeszłości nie można zmienić. Można jedynie wyciągać wnioski, uczyć się zmieniając tym samym siebie i swoją przyszłość. Całość mówi o relacjach między ludzkich, miłości, nadziei, niewykorzystanych szansach, stracie ale i nieumiejętności zaakceptowania obecnego stanu. Jeśli lubicie Japońską literaturę, ciepłe i na pozór niepozorne historie i macie ochotę na klimatyczną powieść to zdecydowanie wam ją polecam.

Wszyscy w życiu doświadczamy takich chwil, w których dochodzimy do wniosku, że jest za późno, a my jedyne czego pragniemy to odrobiny zrozumienia. Bo decyzje zostały podjęte, błędy popełnione, a konsekwencji nie da się uniknąć. Bo życie pędzi naprzód, ale zrozumieć da się tylko to co się już wydarzyło. A co, gdybyśmy mogli wrócić do tego jednego, konkretnego, kluczowego momentu, ale pod pewnymi warunkami? Czy zdecydowalibyśmy się na to? A może nie podjęli ryzyka, by nie zaburzyć teraźniejszości? Lub po prostu, wybralibyśmy kawę…

Próbuję ułożyć swoje myśli w słowa, ale jedyne co osiągam, to łzy zbierające się w oczach, tak piękna i delikatna to była książka. Tak inna od wszystkiego co ostatnio czytałam, pozostawiająca ponadczasowy spokój w mym sercu. Więc tak trwam w tej małej kawiarni, gdzieś pośród szumu wentylatora, pośród płynących rozmów, w towarzystwie trzech zegarów, choć słychać tykanie tylko jednego. Tutaj każdy zna moje imię, nawet duch, który zajmuje specjalne miejsce. Tutaj czuję się bezpiecznie, więc raz po raz wracam do tego co na kartach, by rozpłynąć się w tym przytulnym miejscu. I wciąż nie potrafię mojego zachwytu ubrać w słowa. Bo to co stworzył Toshikazu Kawaguchi jest dla mnie po prostu perfekcyjne. Bo ta na poły antologiczna powieść bawi się czytelnikiem, tak jak autor bawi się gatunkami, przedstawiając prostą i łatwą do zrozumienia historię, pełną magii, która ustępuje miejsca znacznie większym opowieściom o życiu, smutku i żalu. I mimo, że...

"Zanim wystygnie kawa” Toshikazu Kawaguchi to moje pierwsze spotkanie z literaturą japońską a przekonał mnie do niej fakt, że jest to bestsellerowa powieść, którą często można zobaczyć na bookstagramie.
Było to dla mnie coś całkowicie nowego dlatego potraktowałam tę książkę jako ciekawe doświadczenie ale też trochę jak kolejną próbę zrozumienia kultury azjatyckiej. A z kulturą azjatycką moja relacja jest skomplikowana i nie zawsze do mnie trafia 🙈.

Gdy myślę o książce "Zanim wystygnie kawa" przychodzą mi na myśl takie słowa: spokojna, kameralna, zaczarowana, ale też dziwna.

W tej powieści mamy do czynienia z motywem podróży w czasie. W tajemniczej kawiarni przy stoliku z filiżanką gorącej kawy można przenieść się do przeszłości lub przyszłości ale cokolwiek tam powiemy czy zrobimy i tak nie będzie miało wpływu na teraźniejszość. Czwórka bohaterów postanawia z tego skorzystać. Reprezentują oni cztery różne historie, w których można dostrzec nawet własne doświadczenia.

Fabuła ma prostą ale jakby surową formę, pozbawioną wielkich słów, opisów czy emocji. Mimo tego jesteśmy w stanie zrozumieć ogólny sens całego tekstu. Przy czytaniu tej książki można zastanowić się nad wieloma sprawami, o których na co dzień nie myślimy.

Morał tej książki wydaje się oczywisty: zamiast spoglądać w przeszłość, której nawet podróż w czasie nie może zmienić, powinniśmy świadomie żyć dniem dzisiejszym. I podoba mi się to przesłanie. Skłania do refleksji nad...

Ile to razy człowiek myślał "co by było gdyby...",
Gdyby ktoś dał nam szanse powrotu do przeszłości na chwilę, na czas wypicia gorącej kawy w kawiarni spowitej światłem sepii. Gdybyśmy mieli możliwość spojrzenia w oczy komuś, kto był dla nas całym światem i moglibyśmy naprawić coś, co zepsuliśmy lub dano by nam szansę wypowiedzenia słów, które kiedyś były niemożliwe. Skorzystalibyście? W tej powieści bohaterowie mają szansę zamiany, z pozoru nieistotnej, ale dającej nadzieję i ukojenie. Podróż w czasie ma liczne zasady a nieprzestrzeganie ich niesie poważne konsekwencje, ale niewiele znaczą przy bolesnej tęsknocie czy wyrzutach sumienia. Historia jest nostalgiczna, niesie smutek, ale też uczucie spełnienia, spokoju i radości. Mocno mnie wciągnął klimat japońskiej kawiarenki. Trochę uwierała lakoniczność, pewna oszczędność słowa, nie wiem czy to japoński urok czy kwestia tłumaczenia. Nie było to jednak na tyle istotne, żeby zniechęcić się do kontynuacji.

Zanim wystygnie kawa - Toshikazu Kawaguchi.

PREMIERA 13 lipca a już teraz możecie ją zamówić w promocyjnej cenie na —> https://relacja.net/product-pol-975-Zapowiedz-Zanim-wystygnie-kawa-Toshikazu-Kawaguchi.html !

Opis od Wydawnictwa:

„A gdyby móc cofnąć się w czasie? Gdyby choć na chwilę wrócić do przeszłości i spróbować coś wyjaśnić, czemuś zaradzić, spotkać się z kimś, może po raz ostatni…
W małej bocznej uliczce w Tokio ukryła się klimatyczna kawiarnia, która od ponad stu lat serwuje starannie parzoną kawę. Krążą pogłoski, że swoim klientom oferuje też wyjątkową możliwość podróży w czasie.

W „Zanim wystygnie kawa” spotykamy cztery osoby, z których każda ma nadzieję skorzystać z tej oferty. Ktoś chce się skonfrontować z dawną miłością, ktoś powrócić do czasów sprzed utraty pamięci, zobaczyć się z siostrą, spotkać córkę, której nigdy nie było okazji poznać.

Wszystko może się wydarzyć, ale pod wieloma warunkami. Najważniejszy: musisz wrócić, zanim wystygnie twoja kawa”.

Przyznam, że Wydawnictwo Relacja często doprowadza mnie albo do łez albo do głębokiej zadumy.

Tym razem było identycznie. Nie wiem jak to robicie, ale niesamowicie idealnie trafiacie w moje serce.

Czyta się przyjemnie i z nie małą dozą ciekawości. Czy można z...

Bardzo lubię literaturę japońską, szczególnie ten spokojny realizm fantastyczny. Kiedy się ją czyta, świat nagle zwalnia. Niezwykle przyjemne uczucie.

Prześliczna, wzruszająca opowieść o miłości, przywiązaniu, altruizmie, przyjaźni. Napisana prosto, od serca, można nawet powiedzieć - oszczędnie.

"Zanim wystygnie kawa" Toshikazu Kawaguchi to pozycja, którą naprawdę szybko się czyta. Sam pomysł na fabułę nie wydał się się szczególnie oryginalny, może dlatego, że czytałam już kilka historii o podobnych możliwościach przenoszenia się w miejscu i pojęcie upływającego czasu (choćby "Kawiarnia na końcu świata" J.Strelecky'ego)

W przypadku japońskiej kawiarni podróż ta uwarunkowana jest kilkoma warunkami, najważniejszym jest powrót, zanim zdąży wystygnąć kawa.

Chociaż sama warstwa fabularna nie zachwyciła mnie jakoś szczególnie, podobał mi się niezwykły, niespieszny klimat tej powieści. Chciałam poczuć zapach świeżo zaparzonej kawy, i wraz z bohaterami zakosztować tajemnicy ich podróży. Zrozumieć co skłoniło ich do tych decyzji, skoro przecież nie sposób zmienić przeszłości..

„Zanim wystygnie kawa” to książka która składa się z czterech powiązanych ze sobą opowiadań. Szkoda tylko, że opisy zasad warunkujących przemieszczanie się w czasie zajmuje autora bardziej niż przybliżenie czytelnikowi sylwetek bohaterów. Tych poznajemy fragmentarycznie- "w biegu", a ich dylematy opisane są w nieco prostoduszny sposób. Z związku z tym mam z tą pozycją pewien problem, wydaje mi się bowiem, że za tym dosyć infantylnym przekazem kryje się głębsza treść i miejsce na refleksję.

Niestety, nie ma jej w samym tekście.

Prawdą jest jednak, że obrazki z tokijskiej kawiarni, choć z...

Gdybyście mogli przenieść się w czasie do jednego momentu w życiu, ale wiedząc, że nie zmieni to nic w teraźniejszości, zdecydowalibyście się na to?

Taką możliwość stwarza bohaterom pewna tajemnicza, tokijska kawiarenka w książce "Zanim wystygnie kawa". Czterech bohaterów, cztery decyzje i cztery podróże w czasie, które, choć teoretycznie nie zmieniają niczego w rzeczywistości, są nieocenionym przełomem i zmianą w sercu.

Życie pracowników i gości kawiarni Funiculi Funicula toczy się własnym, spokojnym rytmem. Pomimo potęgi czasu, jaki stwarza kawiarnia, nawet najprostsze chwile, zwyczajne rozmowy i kawowy aromat są podstawą pięknej egzystencji. Dopiero w chwilach szczególnie łamiących, dramatycznych i emocjonalnych podróż przez czas staje się ostatecznym rozwiązaniem, na które niełatwo się zdecydować. I to jest niesamowite w tej historii. To celebracja życia samego w sobie, z tym, co dobre, ale i tym, co wydawać by się mogło złe i bolesne. Nasi bohaterowie nie mogą przywrócić nikogo do życia, nie mogą uleczyć choroby, czy powstrzymać ukochanej osoby przed odejściem. A jednak danie sobie drugiej szansy przeżycia tych trudnych chwil i ujrzenia ich z innej perspektywy sprawia, że łatwiej przepracować uczucia, dać sobie szanse na nowe życie, czy nauczyć doceniać najdrobniejsze iskierki szczęścia.

Napisana pięknym i przepełnionym emocjami językiem, po części baśniowa, po części rzeczywista historia - prawdziwa lekcja życia i czerpania z niego pełnym...