Opinia na temat książki Belcanto

Po „Belcanto” sięgnęłam, ponieważ powieść ta znalazła się na jednej z wielu list książek, które trzeba przeczytać przed śmiercią.

W pewnym państwie Ameryki Południowej zostaje wyprawione przyjęcie urodzinowe dla japońskiego przedsiębiorcy, pana Hosokawy. Całość ma zostać uświetniona występem diwy operowej, Roxanne Coss. Na przyjęcie wdzierają się terroryści i cała zgromadzona tam śmietanka towarzyska staje się zakładnikami.

Autorka w książce stawia dość naiwną (moim zdaniem) tezę, że każdy – terrorysta, biznesmen, ksiądz czy ludzie niepiśmienni – pozostają pod wrażeniem muzyki klasycznej, że porusza ona ich serca. Szczerze w to wątpię.
Ann Patchett dość dokładnie portretuje zakładników, ich postawy, myśli.

Potrafi się wczuć w ich psychikę. Rozumiem, że trzeba dużo stron, żeby opisać coś na kształt syndromu sztokholmskiego. Jednak mimo ewidentnych zalet, książka jednak czasem nuży. Zaletą całości jest jednak zakończenie, bo to od niego zależało czy książka będzie tylko zwykłym czytadłem czy będzie pretendowała do bycia czymś więcej.

Czy jednak zasłużyła na przyznane jej nagrody? Tego nawet po lekturze nie jestem w stanie stwierdzić.