Opinia na temat książki Bez uczuć

I w takim wydaniu lubię Sheridan. Na tyle lubię, że otworzyłam książkę wieczorem i zamknęłam nad ranem. I choć każdy miłośnik tego gatunku doskonale wie, że motyw zemsty, odgrywanie się za krzywdy, odrzuconą miłość, stosowanie metod kelnerskich przewijało się w literaturze nie raz, to w przypadku kiedy jest to podane z nutą ukrytych mniej lub bardziej emocji, zaangażowaniem bohaterów, później jakimiś wyrzutami sumienia, to pomysł chwyci. I chwycił.
Ciekawa historia, ciekawi bohaterowie, ciekawe tło. Podane w sposób atrakcyjny, napisane dobrym językiem, z ciekawymi postaciami w tle. Fajna historia obfitująca w traumatyczne przeżycia potraktowane z należytym akcentem, co sprawiło, że fabuła zaciekawiła, a nie poddawała pod wątpliwość. Dobrze rozłożone akcenty.
No i oczywiście był moment, nawet dłuższy niż krótszy, kiedy można było się powściekać na Brogana. Bo należało mu się, oj należało. Dobrze, że na podorędziu znalazł się Fionn, który doskonale wiedział jak nabić temu facetowi rozumu do głowy.
Sheridan lubi zabieg rozdzielenia bohaterów w końcówce książki. Nie ukrywam, że w tej historii bardzo chciałabym, aby tego nie zrobiła. Oni już i tak swoje wycierpieli. Nie wiem czy końcówka to rekompensuje, ale niewątpliwie pozwala bohaterom na zebranie się w sobie i podjęcie kluczowych decyzji (raz jeszcze brawa dla Fionna).
Wiele w Bez uczuć mogło nie zagrać. Wiele moim zdaniem zagrało i z tego powodu uważam, że to książka warta polecenia, warta przeczytania. Czy do zapamiętania? Tu nie jestem przekonana, ale jak zwykle czas pokaże. A nawet jeśli wypadnie z mojej pamięci, za jakiś czas z chęcią przeczytam ją raz jeszcze.
Polecam.