Opinia na temat książki Bezimienna

Nie wiem jak będzie dalej, ale dwa pierwsze tomy serii o Josie Quinn dają nadzieję na doskonałą serię kryminalną. Szukałam takowej, czegoś na poziomie serii Tess Gerritsen o Rizzoli i Isles. Żeby główną postacią była kobieta policjantka, o silnej osobowości, szalona i bezkompromisowa, zdeterminowana na łapanie przestępców za wszelką cenę. Żeby miała życie prywatne, do którego mnie autorka wpuści, jakieś pogmatwane relacje rodzinne i żeby tomów było dużo, bym się mogła do bohaterki przywiązać, oczywiście jeśli mi się spodoba. I najważniejsze: żeby ta prywata nie przytłoczyła kryminalnego sedna sprawy.

Informuję, że taką serię znalazłam, sprawdziłam na dwóch pierwszych tomach, jedynych wydanych na razie w Polsce, czekam na kolejne. Mam tylko dużą pretensję do twórcy blurba „Bezimiennej", że w opisie zdradził za dużo. Mądrej głowie dość dwie słowie, a dociekliwemu czytelnikowi niestety te informacje mogą wystarczyć, by bardzo szybko połączyć kropki i rozwiązać zagadkę. I po zabawie! Zamieszczenie tam informacji o miejscu, z którego nadano list dotyczący pewnej pomyłki - to nieporozumienie.
Na szczęście tego nie przeczytałam i zaskoczenie było pełne. Przyczyna zbrodni nie do wykombinowania, ofiary zaskakujące, a morderca nieoczywisty. Wskazówki udzielane przez autorkę są sensowne i odpowiednio dawkowane, by po wyjaśnieniu intrygi można powiedzieć: no faktycznie!

Intryga sprytnie skonstruowana, sprawnie prowadzone śledztwo, zwrotów akcji co niemiara, ale nie męczą. Trup ściele się gęsto, odnoszę wrażenie, że ilość zwłok przewyższa liczbę żyjących bohaterów, ale to w niczym nie przeszkadza. Główna bohaterka Jossie ma jakąś mroczną historię, której uchylono dopiero rąbek, ale wiadomo, że coś grubszego jest na rzeczy. I ma fajnego faceta. Jednego, potem drugiego, pssst, ani słowa więcej. Ach Noah, fajny opiekuńczy facecie! Ależ Ty mi się podobasz.

Czy książka ma wady? No pewnie. Trochę niewiarygodnych założeń (jak choćby to z policjantem, który dał się bezsensownie uwikłać - czemu?) i incydentów (jak ten z lodowatą rzeką na końcu), momentami wkurzający narcyzm i egzaltacja Josie, jakby nie było - osoby na poważnym stanowisku ( no cóż, ale nobody is perfect). I jeszcze jakieś tam drobiażdżki.
Ale te wszystkie niedociągnięcia są nieistotne. Czyta się doskonale, z zaciekawieniem, a zakończenie zaskakuje. Czego chcieć więcej? No może kolejnego tomu, tylko szybko poproszę.