Białe noce

Białe noce, czarne dni.

Dlaczego? A tu sobie sprawdźcie, jeśli chcecie:

LetCentryczna --> Lubimyczytać,
Moje książki - mój świat --> fejsbuczek.

Niby krótka książeczka, ale te 160 stron nie czyta się tak zupełnie lekko i szybko. Lektura tych trzynastu opowiadań wymaga skupienia i przestawienia się na nieco inny tryb niż przy lżejszych gatunkach. Trzeba bardzo wczuć się w treść, którą chce nam przekazać Urszula Honek.

„Białe noce“ to poetycka powieść zbudowana z krótkich historii, jakie łączą się w zgrabną całość. Odbicie dawnych wiejskich wierzeń, przytłaczającej mocy patriarchatu, braku zrozumienia dla stanów emocjonalnych innych. Portret jednostek zagubionych w codziennych trudach i wiwisekcja niewielkiego społeczeństwa. Samobójstwo, śmierć oraz gwałt, ale też odrobina ciepła wykradziona życiu.

Klimat, język oraz kreacja bohaterów to mocny atut tytułu. Na tyle mocny, że gdy już wzięłam go w dłonie, to wypuściłam dopiero po zakończonej lekturze. Urszula Honek przeniosła bowiem czytelnika na polską wieś sprzed lat i stworzyła wierne odbicie mentalności tamtejszych ludzi. Ubarwiła je dzięki nastrojowi oraz rytmowi, co dało niesamowity efekt. Jako że często sięgam po teksty z tej szuflady — poznałam już w moich oczach lepsze książki nurtu, ale i ta powieść jest jego godnym reprezentantem. Warta uwagi, choć nie gwarantuję, że zapadnie w pamięć.

Nominacja do Bookera, czyli miejsce na Longlist

Urzekł mnie talent pisarski Honek - jej lekkość w dostosowywaniu języka do bohatera. Część opowiadań jest pisana prosto (wręcz prostacko?) i klarownie, a część poetycko, zawile i tajemniczo.

Śmierć jest głównym motywem tych opowiadań - staje się czymś bardzo powszechnym dla bohaterów wsi.

Sam utwór skojarzył mi się z "Chłopi" Reymonta - tak samo czuć klimat polskiej wsi, zawarte są opisy natury, która jest istotna dla tego, co dzieje się wokół; czuć płynący czas właśnie dzięki tym opisom.

Mam poczucie, że niektóre opinie za bardzo krytykują słuszność nominacji do Bookera. Uważam, że językowo zasłużyła. Również treść nie jest oklepana. Zawiera śmierć, która w "Białych nocach" jest naturalna. A temat śmierci jest dla nas bardzo trudny do oswojenia. Ponadto istotne jest dla mnie to, że autorka opisuje realia polskiej wsi.

Jedyne co, to faktycznie bohaterowie może na dłużej nie zostaną w pamięci, tak jak postaci np. z "Małego życia" Yanagihary w moim przypadku - jednak czas spędzony przy lekturze robi swoje. Jednak to, co zyskam dzięki lekturze "Białych nocy" to fakt, że śmierć może być mi bliższa niż sądziłam i może odrobinę mniej przerażająca. I to również daje do myślenia i zostaje w człowieku.