Biały pył. Piekło na K2

Powyższy tytuł jest połączeniem powieści przygodowo- sensacyjnej z literaturą wysokogórską napisaną w tak zajmujący sposób, że choć czuło się te wszechogarniające zimno to wcale nie chciało się z tego świata wychodzić. Pierwszy raz zetknęłam się z górskim thrillerem, w którym napięcie rośnie wraz z wysokością i przyprawia mnie o szybsze bicie serca też niejako z powodów osobistych. Nie dalej jak kilka lat temu z powodów przeze mnie niezawinionych, spadłam ze szczytu Kasprowego Wierchu. Gdyby mój mózg w porę się nie opamiętał i nie przypomniał sobie do czego służy czekan, pewnie już by było po mnie. Za mną ziała już tylko przepaść...

Czy te doświadczenie w jakiś sposób wpłynęło na moje późniejsze zdobywanie szczytów? Owszem, nabawiłam się silnej traumy i przez jakiś czas trzymałam się z daleka od gór. Później pasja góromaniaczki znowu dała o sobie znać i znowu wylądowałam na szczytach jednak nigdy nie przestałam się bać. Mówią, że jeśli w górach się nie boisz, to prędzej czy później zginiesz. Póki co, wspinam się nadal i właśnie za tydzień jadę zdobywać kolejny szczyt. A może i dwa.
A książkę polecam. Świetna!

Nie lubię chodzić po górach. Jeśli mam do wyboru góry czy morze, to zawsze wybieram morze i równinne widoki, bo góry zasłaniają mi widok:). Ale lubię książki o wysokogórskiej tematyce. Zaliczyłam ich niemało, głównie reportaże i wspomnienia. Nasyciłam się już klimatem wysokich gór, otoczeniem, organizacją wspinaczek, sylwetkami słynnych himalaistów. Teraz w książkach szukam odpowiedzi na pytanie co myślą i czują ludzie skłonni oddać górom wszystko: rodzinę, miłość, zdrowie, fortunę i życie. Czemu są w stanie tyle poświęcić, wycierpieć? Co jest większą klęską: odpuścić kilka metrów przed szczytem, czy też zdobyć ten szczyt, spełnić marzenie, lecz zostać kaleką lub zginąć?
Byłam pewna, że znalazłam wciągający reportaż, o zimowym wejściu grupy polskich himalaistów na najtrudniejszą górę świata . W białym pyle, krok za krokiem, oddech za oddechem, haust za haustem pokonywałam z nimi trasę mając przeczucie, że nie wszyscy wrócimy żywi. I wreszcie zaczęłam rozumieć o co w tym całym himalaizmie chodzi.
W połowie książki poszperałam w internecie, żeby uwiarygodnić opisywane zdarzenia i zaskoczenie - okazało się, że czytam literacką fikcję. Ale jaką! Thriller wysokogórski jak w realu..
Sceneria - czasem urzekająca, ale częściej złowieszcza.
Akcja pędzi do przodu, choć niby co to za treść: przyjechali, żeby zdobyć szczyt, czekali na okno pogodowe, wreszcie ruszyli do ataku szczytowego i tyle. Ale ta nijaka akcja wciąga i nie daje złapać oddechu.
I wreszcie wśr...

Książka „Biały pył. Piekło na K2” to tytuł dzięki, któremu można się poczuć jak by samemu było się tam na Karakorum. Lubię góry, ale nie mam kondycji żeby po nich chodzić. Chodzenie po górach to jedna strona medalu, a wspinaczka górska to zupełnie dwie inne rzeczy. Raz miałam okazję być na ściance wspinaczkowej i nie zapałałam miłością do tego sportu. To po prostu nie dla mnie i może też dlatego nie do końca jestem w stanie zrozumieć ludzi, którzy z miłości do gór wspinają się chociażby na takie K2. Dla mnie taka wspinaczka wysokogórska to trochę tak jak by porywać się z motyką na słońce. Autor książki także pokazuje, że będąc już tam na miejscu w bazie pogoda jest nieprzewidywalna. Można dwa miesiące siedzieć w basie i czekać na dwudniowe okno pogodowe. Na takie okno pogodowe doczekali się nasi bohaterowie. Tutaj pojawił się kolejny problem. Kto ma pójść w ekipie zdobywającej szczyt? Himalaiści postanowili tą decyzję podjąć za kierownika i zdecydowali, że pójdą w większej grupie nie zostawiając nikogo w pogotowiu jako ekipa ratunkowa. Czy to byłą dobra decyzja? Czy w górach tak naprawdę są dobre decyzje? Nasi bohaterowie byli tak zapatrzeni w siebie i w chęć dokonania tego czego nie dokonał jeszcze nikt czyli zdobycia szczytu K2 zimą, że część z nich postanowiła odłączyć się od słabszej grupy. Czy my naprawdę jesteśmy aż tak nastawieni na zdobycie celu za wszelką cenę, że nie stosujemy się do wcześniejszych założeń? W tej książce jest mnóstwo emocji, że naprawdę można s...