Biblioteka dusz

Przygoda z osobliwymi dziećmi dobiegła końca. To była fantastyczna przygoda, w pełnym tego słowa znaczeniu. Jacob i jego przyjaciele w centrum wydarzeń mających na zawsze zmienić osobliwy świat. Dzieje się dużo ale muszę przyznać uczciwie, że dwie pierwsze części bardziej mnie wciągnęły. W przypadku części trzeciej cały czas nasuwało mi się skojarzenie z Harrym Potterem - nie wiem dlaczego. Ciągle myślałam "Jakie to potterowskie". To nie jest zarzut, bo Harriego uwielbiam :) Czy polecam? Jak najbardziej! Cała trylogia jest bardzo dobra, warto przeczytać przed obejrzeniem ekranizacji

Zauroczyły mnie okładki, zdjęcia, więc od razu wzięłam trzy tomy. Nie ukrywam, pierwszy tom z początku mnie w ogóle nie wciągnął, akcji prawie nie było, w sumie zastanawiałam się czy kontynuować dalsze czytanie. Pod koniec wszystko przybrało taki obrót, że drugi i trzeci tom połknęłam.
Jacob jest świadkiem tajemniczej śmierci swojego ukochanego dziadka. Starszy pan przez całe swoje życie był bardzo zagadkowy, spędzał czas na podróżach, z których przywoził tajemnicze opowieści. Wnuk postanowił rozwikłać tajemnice młodości dziadka i udaje się w niezwykłą podróż. Doprowadzi go ona do odkrycia osobliwych dzieci, tajemnych mocy, strasznych grucholców i mądrych ymbrynek. Opowieść o pomocy innym, odkrywaniu swoich zdolności, o odmienności – każdy znajdzie tutaj coś innego. Podejrzewam, że młodzież, do której skierowana jest ta powieść dostrzeże dobrą literaturę fantasy.
Plusy:
- bardzo dobrze wykreowane postacie, ich charaktery, wygląd, uczucia,
- pomysł przygody i wykreowany świat, przenoszenie się w czasie i przestrzeni,
- pomysł zdjęć,
- relacje między bohaterami,
- mocne sceny walki,
Minusy:
- zbyt długie rozkręcanie się historii w pierwszym tomie

Swojego czasu, przeczytałem książkę"Osobliwy dom pani Peregrine".Opowieść o zatrzymanym w czasie domu, w którym wszystkie niezwykłe osoby mogły znaleźć schronienie przed szykanami świata zewnętrznego, bardzo mi się spodobała.Ekranizacja dzieła, w dodatku dokonana przez Tima Burtona-na tą wiadomość czekali miłośnicy powieści.Drugi tom również miał swoją premierę, a historia nabrała tempa.Ostatnia, jak dotąd część miała premierę całkiem niedawno i jestem akurat po lekturze tejże.

Jacob, nie spodziewał się, że w tak młodym wieku, będzie świadkiem tak ekscytujących wydarzeń, a dodatkowo, pozna tylu oddanych przyjaciół.Wraz z grupką kompanów, robią wszystko aby uratować swoją ukochaną panią Peregrine, a jednocześnie ze wszystkich sił usiłują walczyć z wielkim złem.Aby mieć szansę na szczęśliwe zakończenie postanawiają udać się wprost do wiktoriańskiej Anglii, do miejsca, które raczej nie jest sielankową krainą.Czy im się uda, pozostawiam, to czytelnikom do odkrycia.

Nie zawiodłem się.Autor sprawnie prowadzi czytelników przez kolejne wydarzenia, dozując napięcie i sprawiając, że ta część jest wprost trudna do odłożenia.Człowiek zżywa się z bohaterami, a same sytuacje, są nieprawdopodobne, ale człowiek podświadomie w nie wierzy.Znakomite zwieńczenie,, które trzeba poznać.Polecam.

Trzeci tom cyklu Ransoma Riggsa porzuca tłumy bohaterów poprzednich dwóch części (zostali dogodnie porwani i nie biorą udziału w akcji) i pozostawia jedynie dwójkę, Jacoba i Emmę, samotnie toczących walkę z coraz bardziej ich otaczająca rzeczywistością. Czy raczej niby-rzeczywistością, bo nasi bohaterowie błąkają się głównie po mało atrakcyjnej i mocno śmierdzącej pętli czasowej, zamieszkanej w więszości przez przestępców, narkomanów i żebraków. Zyskują nowe moce (Jacob) i nowych sprzymierzeńców (kolejny brat porwanej w pierwszym tomie i ciągle zaginionej pani Peregrine), uciekają przed upiornie nieskutecznymi upiorami wyposażonymi w broń maszynową i szczerze pisząc coraz bardziej nużą czytelnika wymyślanymi na siłę przez autora kolejnymi problemami, mało sensownymi pomysłami i ogólną naiwnością (rzućmy się na żołnierzy z karabinami maszynowymi i na pewno nam się uda). Bezsensowność dwóch trzecich tej książki najłatwiej widać w tym, że po ponad 350 stronach akcji bohaterowie lądują w dokładnie tym położeniu, którego przez większość książki starali się uniknąć. Gdyby na początku książki poddali się byliby dokładnie tam, gdzie przez 350 stron usiłowali się dostać. Nie wiem skąd R. Riggs wziął taki irytujący pomysł na konstruowanie fabuł swoich książek, ale z pewnością nie świadczy to najlepiej o jego kreatywności. Równocześnie eliminacja z fabuły większości bohaterów w przykry sposób pokazuje, że tak naprawdę nie byli oni w niej do niczego potrzebni i autor nie miał zielonego p...