Bożogrobie

Drugi powieść w cyklu "Nibynoc" powiela w większości wady i zalety pierwszej, ale przynajmniej nie jest (jak to bywa z większością drugich części trylogii fantasy) nudnym wypełniaczem stworzonym wyłącznie dlatego, że autor uważał, że cykle fantasy muszą liczyć co najmniej trzy tomy. Główną bohaterką pozostaje Mia Corvere, uczennica a właściwie już absolwentka Czerwonego Kościoła, czyli instytucji pośredniej pomiędzy sektą skrytobójców i akademią szkolącą i wynajmującą zabójców na zlecenie. Mia jest też pomroczem, czyli nie bardzo wiadomo kim, ale objawy obejmują posiadanie demonicznych cieni żywiących się strachem i obawami swojej właścicielki. Jest to cenne wsparcie talentów skrytobójczych głównej bohaterki, dzięki któremu bez obaw podejmuje się nawet najbardziej przerażających zadań. Demoniczne wsparcie ma zdaje się swoją cenę i jest elementem jakiejś pradawnej klątwy, ale autor tę tajemnicę postanowił zachować na ostatni tom. W "Bożogrobiu" możemy za to obserwować próbę realizacji i konsekwencje pierwotnego planu Mii, dla której szkolenie skrytobójcy z pierwszego tomu miało być jedynie środkiem do celu: zemsty na zabójcach jej rodziny. Autor nie szczędzi czytelnikom rozlicznych nagłych zwrotów akcji, skokowych przemian sprzymierzeńców we wrogów i vice versa oraz nagłych objawień, sprawiających, że wszystko co dotychczas wiedziała główne bohaterka okazuje się nie warte funta kłaków. Szczerze pisząc, wydaje mi się, ze Jay Kristoff nieco przesadza z liczbą ożywających ex-trup...

Jay Kristoff całkowicie mnie zaskoczył, w momencie, kiedy dostałem w swoje ręce jego powieść”Nibynoc” i zagłębiłem się w lekturę. Zupełna nowość dla mnie, a co za tym idzie, z tym większą przyjemnością zagłębiłem się w przygody Mii Corverte, która szukając zemsty wstępuje do Zakonu i znajduje swoje miejscy pośród Ostrzy Naszej Pani od Błogosławionego Morderstwa. Szuka tutaj drogi, która pozwoli jej się zemścić na tych, którzy doprowadzili do śmierci jej rodziny.
W pierwszym tomie, nie wszystkie pytania znalazły odpowiedzi, przyszła więc pora na ciąg dalszy.

„Bożogrobie” przenosi nas prawie rok w przyszłość. Mia nadal działa jako Ostrze, jednak jej plany zemsty mogą ulec znacznym zmianom, zwłaszcza że zakon zaczyna nieprzychylnie patrzeć na jej poczynania. Biorąc to pod uwagę Mia pozwala się uwięzić i sprzedać. Trafia tym sposobem do miejsca, w którym nie była od bardzo dawna. Do własnego domu. Walcząc na arenie, stopniowo zbliża się do wypełnienia swoich planów-ale jak zwykle-nic nie jest takie proste na jakie wygląda.
Znajduje sojuszników, zyskuje nowych wrogów, a jej misja bardzo się komplikuje.
Zachęcam do lektury.

Zabieg zastosowany przez autora nie całkiem przypadł mi do gustu. Dwie ramy czasowe, z których jedna opisująca jak doszło do wydarzeń już występujących była bardziej niż nużąca. Ale jeśli przebrnęło się przez to, reszta jest równie wciągająca co część pierwsza.
Jest krwawo, jako że znaczna część powieści rozgrywa się na arenie...

Co to była za historia!
Jestem dopiero po lekturze i nie mogę jeszcze porzucić tych emocji.

Czerwony Kościół liże rany po ataku Ashlinn i jej brata. Brakuje zabójców i Mia jest wysyłana do wielu zleceń. Jest Ostrzem, ale Rada zdaje się ją lekceważyć. Jej byli nauczyciele, nie są jej przychylni. Ale ona się nie poddaje. Ma cel! Jej oczy są zwrócone na Najwyższego Kapłana Aa i na Konsula. Pragnie ich śmierci. I nic nie będzie w stanie jej przed tym powstrzymać.
W końcu nadarza się okazja, by wypełnić zemstę pielęgnowaną przez Mię przez siedem lat. I chociaż realizacja tego będzie wiązała się z niebezpieczeństwem i ryzykiem śmierci, Mia postanawia mimo wszystko wykonać ten szalony plan.

Jak zwykle okrucieństwo i seks wysuwane są tu na pierwszy plan. Pierwsze przerażają do głębi, tak, że z niedowierzaniem śledzisz tekst, nie mogąc uwierzyć co się dzieje (a moi drodzy dzieje się wiele) inne... cóż chyba sami wiecie... (ostrzegam czytanie tego w tramwaju - co zrobiłam ja - nie jest dobrym pomysłem, szczególnie, jak natrafiasz na taką scenę, która nie szczędzi szczegółów).

Tajemnice piętrzą się i są coraz bardziej ciekawe. Księżyc, Pomrocze... to wszystko sprawia, że czytasz dalej, autor niezbyt chętnie dzieli się odpowiedziami... Jednakże daje kolejne pytania.
Sarkazm i ironia, którą posługuje się narrator sprawia, że książkę czyta się niezwykle dobrze. Jestem, właściwie w dziwnym stanie, podobnym jak tym po przeczytaniu Nibynocy.

D...