Bromba i inni

Maciej Wojtyszko ma dar pisania językiem plastycznie intrygującym, poprzez zderzanie pozornie kompletnie niepasujących do siebie skojarzeń. "Bromba i inni" to taki właśnie Wojtyszko - opowiadacz w najwyższej formie szczerego humoru; to cudownie bezpretensjonalny i ożywczy zbiór opowiastek o stworach nie z tej ziemi. Dla mnie to powrót do lektur z dzieciństwa. Ile z dziecięcych fascynacji dziwami świata dało się przywołać? Bardzo dużo, co jest zasługą talentu autora.

Bajeczki w formie absolutnie się nie zestarzały, choć pewne elementy realiów mają nieco nostalgiczny rys późnego PRL-u, ale to akurat mi to odpowiadało. Dzięki temu, współczesne dzieci wciąż będą z otwartymi oczami chłonąć historie bohaterów, a ich rodzice, co najwyżej będą mieli dodatkową przyjemność, taką reminiscencyjną.

To, co u Wojtyszki jest ponadczasowe, to bezwiedne zmuszanie czytelnika do poszerzania horyzontów myślowych poprzez nietrywialnie spojrzenie na świat. Czy można się męczyć odpoczywaniem robiąc to z całych sił? Czy można wyjść z labiryntu drogą dedukcji? To takie gimnastyki, które należy uprawiać w każdym wieku. Przecież w życiu zadajemy sobie cały czas te same pytania, tylko odpowiedzi bywają funkcją doświadczenia życiowego. Tu "Bromba i inni" jest świetnym katalizatorem przemyśleń natury filozoficznej. Nie jest ważne ile ma się lat, wystarczy mieć wyobraźnię.

Mój subiektywny przykład strumienia świadomości.
Nie trzeba się wiele gimnastykować, by z bajeczek wysnu...