Carmilla

Oczarowała mnie ta książeczka.
Jest niesamowicie przenikliwa i mimo, że ma ok 41 stron nic nie dzieje się ani za wolno ani za szybko.
Laura, młoda dziewczyna dorasta pod opieką ojca.
Podczas wieczornego spaceru są świadkami wypadku powozu zaprzężonego w konie (akcja dzieje się w XIX w). Podróżują nim dwie kobiety - matka i córka oraz służba. Młodsza z kobiet jest nieprzytomna i jej matka wciąż utrzymując, że musi spieszno odjeżdżać, ponieważ ma sprawę niecierpiącą zwłoki a nawet, że zależy od tego czyjeś życie.
W tym wypadku pomoc oferuje ojciec Laury i dziewczyna ma odpoczywać, dochodząc do siebie po wypadku czekając na matkę, która ma wrócić w ciągu kilku miesięcy.
Laura zaprzyjaźnia się z Carmillą- dziewczyną z wypadku. Wywiązuje się między nimi dziwna więź powoli przechodząca w namiętność i oddanie.
Już wkrótce Laura przekona się, że pojawienie się w domu jej i jej ojca tej przedziwnej istoty wiąże się ściśle z potwornymi koszmarami nocnymi oraz coraz gorszym zdrowiem.

Powiało troszkę grozą, naprawdę szczery ukłon dla Josepha Sheridana le Fanu dla budowania napięcia i całokształt.
Mnie to nawet momentami przypominało "Wywiad z wampirem" bo opisane fragmenty były takie spokojne.
Co do wątku lesbijskiego, eh sama nie wiem. Między dziewczętami wywiązała się specyficzna relacja, o stosunkach płciowych nie było żadnych wzmianek a sam fakt, że Carmilla nazywała Laurę "najdroższą" nie dowodzi niczego szczególnego. Poza tym jest jeszcze ...

"Carmilla" jest moim pierwszym i do zbioru opowiadań "Duch pani Crowl" jedynym spotkaniem z twórczością Josepha Sheridana Le Fanu. Opowieść ta jest typową powieścią gotycką, z cudownym mrocznym klimatem i subtelną grozą. Stare zamki i dworzyszcza, tajemnicze przejścia, snujące się mary, zapomniane cmentarze, groby, trumny, włochate potwory spod łóżek - jeżeli właśnie tego oczekujecie, nie zawiedziecie się. Jeżeli szukacie krwi i flaków - to ślepa uliczka, uciekajcie prędko! :)

Motyw wampiryzmu jest bardzo popularnym tematem na historie z dreszczykiem, ale w obecnych czasach został on wyświechtany już do granic możliwości. Świecące w słońcu wampirki-przystojniaczki do poprzytulania, bleh! Gdyby jeszcze owy wampirek w końcu zeżarł swoją ukochaną to jeszcze mogłoby być do przejścia, a tak podejrzewam, że Le Fanu dostałby zawału na wieść o historii Edwarda i Belli i tym podobnych romansach jakich teraz pełno :) Historia opowiedziana w "Carmilli" to klasyka gatunku, ten wampir nie jest miłym stworzeniem i żywi się jak na prawdziwego potwora przystało ludzką krwią, wszyscy się go boją, będzie nawet kołek w sercu tylko czosnku mi do szczęścia brakowało ;)

"Carmilla" to staroć z mrocznym klimatem, który bardzo lubię. Polecam każdemu fanowi podobnych staruszków, czytelnikom na nie uczulonym raczej odradzam.

Klasyka literatury wampirycznej. Modelowy przykład kobiety-wampirzycy, świetnie później wykorzystanej w postaci Miny i Lucy w "Draculi" Bramstokera.

Książka szału nie robi, aczkolwiek można ją przeczytać.