Opinia na temat książki Chmurdalia

„Jesteśmy tym, co pamiętamy.”

„Chmurdalia” to kontynuacja fantastycznej „Piaskowej Góry”. Książka o pamiętaniu przeszłości, o jej wpływie na dalsze ludzkie wybory, ale też o przekazywaniu dalej swoich historii. Jest to książka o szukaniu swego miejsca w życiu, o dorastaniu do wyborów, o miłości, o wzajemnie przenikających się losach niekiedy obcych sobie ludzi, o wpływie na ludzkie życie osób, które nawet na moment pojawiły się w naszym życiu.

Książka opowiada o powypadkowych losach Dominiki. Misterny plan dotyczący jej przyszłości runął, albo raczej utonął w jeziorku topielicy – pajęczycy na Piaskowej Górze. Odzyskawszy zdrowie fizyczne, psychicznie Dominika znajduje się w nieznanym dotąd świecie pozbawionym genialnego porządku liczb, marzeń, planów. I wyrusza w podróż, i tę dosłowną po świecie, bez jakichkolwiek planów (wszak już kiedyś miała wszystko zaplanowane) i tę metaforyczną, będącą próbą dotarcia do nowej siebie (czy też czasami ucieczką od siebie). To opowieść o poszukiwaniu Chmurdalii, krainy, w której można osiągnąć szczęście.

Losy Dominiki przeplatają się w powieści z losami całej galerii postaci, często tzw. odmieńców. Ogromna czułość w opisach fascynujących ludzkich losów skłania ku rozmyślaniom nt. codziennych często zbyt pochopnych, opartych na stereotypach ocen, bardzo szeroko rozumianej, inności. Mnogość postaci i ich historii, wymieszanych lub niekiedy tylko zazębiających się ludzkich losów, ich kultur i doświadczenia pokazują, że nie wyrasta się ze swojej przeszłości,

Ciepła, wzruszająca, zabawna. I jak to u Joanny Bator, napisana pięknym, precyzyjnym językiem.