Co wyszeptał nam deszcz

Bardzo bałam się przeczytać tą książkę, ale koniec końców znalazłam w sobie odwagę i sięgnęłam po nią. Okazało się, że nie diabeł taki straszny jak go malują.

Rain i Olivia to najlepsi przyjaciele od dzieciństwa. Wszystko się jednak zmienia, gdy Rain wyjeżdża, żeby zostać sławnym raperem. Niestety sława pokazuje też swoje ciemne oblicze, z którym młody mężczyzna zaczyna sobie nie radzić. W tym czasie Olivia dowiaduje się, że jest chora i musi podjąć walkę o swoje życie. Jedno spotkanie z Rainem sprawi, że dawne uczucia odżyją, ale czy obydwoje są tymi samymi ludźmi co przed rozstaniem?

Po tym jak widziałam jak ludzie płaczą po tej książce bałam się, że będę ryczeć jak bóbr. To sprawiło, że odkładałam decyzję o przeczytaniu tej historii, aż do teraz. Ku mojemu zdziwieniu oczy kilka razy mi się zaszkliły, ale to wszystko.

Fabuła książki jest dość ciekawa, ale przewidywalna. Znalazłam też kilka bardzo podobnych scen do tych z książki „Gwiazd naszych wina”.

Bardzo polubiłam bohaterów, choć Rain czasami denerwował mnie swoimi wybuchami, które były bezpodstawne, a Liv swoimi odzywkami.

Myślałam, że zakończenie będzie bardzo emocjonujące, że rozwali mnie psychicznie, ale tak się nie stało. Fajnie, że autorka pokazała nam jak Rain ułożył sobie życie. Historia warta przeczytania. Polecam gorąco!

Przyjaźń.

Gdybym miała wybrać jedno słowo podsumowujące książkę, którą widzicie na zdjęciu, wybrałabym właśnie to.

💧

Rain Sullivan i Olivia Hale mimo iż nie są rodzeństwem, to zdecydowanie łączy ich niewidzialna więź dzięki której śmiało można zaryzykować stwierdzeniem, że są dla siebie bratnimi duszami.

Choć znają się od dziecka i początkowo obiecują, że będą przyjaciółmi na zawsze, to życie bardzo szybko weryfikuje tę obietnicę.

Rain wyjeżdża, realizując swoje marzenie o zostaniu światowej sławy raperem. Natomiast Olivia toczy nierówną walkę z chorobą. W pewnym momencie ich drogi się rozeszły, ale nigdy o sobie nie zapomnieli. Po latach spróbują ponownie odbudować coś, co sprawiało, że w ich sercach zawsze świeciło słońce. Niezależnie od pogody.

Używki. Uzależnienie. Nieuleczalna choroba. Złość. Strach. Niepewne jutro.

Chociaż książka jest przewidywalna od pierwszych stron to i tak w jakiś sposób zaskakuje. Czuć tutaj te prawdziwe emocje autorki piszącej częściowo bazując na swoich własnych doświadczeniach życiowych. Od połowy książki płakałam non stop. Chętnie zapomniałabym o niej, żeby jeszcze raz od nowa ją przeczytać...

Każdy czytelnik ma swoje własne kryteria, którymi kieruje się przy ocenie przeczytanych książek. Właśnie z tego powodu oceny danego dzieła są często niesamowicie skrajne. W moim przypadku dużą rolę grają emocję, które towarzyszą mi podczas czytania, a w przypadku najnowszej książki Joanny Balickiej wykraczały one zdecydowanie ponad skalę.

"Co wyszeptał nam deszcz" to historia dwójki przyjaciół z dzieciństwa, których drogi rozeszły się, gdy Rain otrzymał szansę, aby zaistnieć w branży muzycznej i postanowił spełnić swoje marzenia. Chłopak wyjechał, nie wiedząc, że Olivia właśnie dowiedziała się o tym, że ma nowotwór płuc.

Z powodu choroby dziewczyna musiała zrezygnować ze swoich marzeń związanych z baletem. Jednak mimo to jest pełna wiary i nadziei, że uda jej się pokonać chorobę, więc stara się cieszyć z nawet najdrobniejszych rzeczy. Po pewnym czasie okazuje się, że mimo wdrożonego leczenia, jej stan z dnia na dzień tylko się pogarsza, a jedyne co szpital może jej jeszcze zaoferować to leczenie paliatywne. Wtedy za namową jednego z lekarzy Olivia postanawia zwrócić do fundacji, która spełnia marzenia terminalnie chorych pacjentów. Dziewczyna marzy o tym, by spotkać się ze swoim przyjacielem z dzieciństwa.

W tym samym czasie Rain rozpoczyna swoją karierę muzyczną. Mimo że jest jeszcze bardzo młody, szybko staje się znanym i lubianym na całym świecie raperem. Jednak sława w połączeniu z traumą z dzieciństwa, sprawia, że chłopak sięga po leki psy...

Recenzja

Premiera 22.02.2023 r.

Współpraca reklamowa z @niezwykłe

„Co wyszeptał nam deszcz” – Joanna Balicka

„Łabędzie i lwy mają to do siebie, że nigdy nie zignorują bliskiego w potrzebie. Ty jesteś dla mnie, ja jestem dla ciebie. Chcę Cię na gorsze, na lepsze też, bo to, co nam pisane, wyszeptał nam deszcz”

Nieuleczalna choroba, ból, cierpienie, miłości i wszystko co sprawia, że biedne serce czytelnika krwawi, smuci się, raduje i cierpi.

Olivia musiała zrezygnować z wielu rzeczy i marzeń, a to wszystko za sprawą choroby, która cały czas postępuje. Jednak ta dziewczyna nigdy nie traci wiary i nadziei. Uśmiecha się kiedy może. Stara się żyć pełnią życia, cieszy się z najmniejszych rzeczy. Jej jedno marzenie udaje się spełnić i od tej chwili już nic nie będzie takie same. Za każdym razem podziwiałam Olivię za jej hart ducha i uśmiech. Walczy o życie, chociaż nie ma czasem siły to, to robi.

Rain niegdyś zwykły chłopak z dosyć ciężkim życiem, teraz to sławny muzyk, który niestety zatracił się w sławie. Na co dzień przeżywa swój koszmar, który nie raz doprowadza go do ostateczności. Za wielkim uśmiechem, kryje wielki smutek i ból. Pomimo tego sława wcale nie zrobiła z niego zadufanego w sobie mężczyznę. Wręcz przeciwnie, umie docenić to, czym obdarzył go los. Tylko między czasie troszkę się pogubił.

Kiedyś przyjaciele...

Dzieciństwo i młodość powinny być pełne beztroski, śmiechu, szczęśliwych wspomnień. To w końcu czas na poznawanie siebie, świata i doświadczenie wszystkiego, co najlepsze. Bez większych zobowiązań i ciężaru doświadczeń, łatwiej przecież czerpać z życia i z tego, co nas otacza to, co najlepsze. Niestety, nie dla każdego los jest łaskawy i nie każdy może pochwalić się pięknymi i dobrymi wspomnieniami ze swoich początkowych lat, i to z wielu różnych powodów. Jednak tym bardziej warto o nie walczyć, by pojawiły się, chociaż na chwilę i stały się promykiem słońca, gdy wokół panuje rzęsista ulewa zdająca się nie mieć końca.

Rain i Olivia to przyjaciele z dzieciństwa. Pomimo dzielących, ich różnic i pochodzenia z różnych środowisk, rozumieli się wręcz bez słów i stanowili duet wręcz doskonały. Liv miała dom pełen miłości i kochających rodziców. Rain doskonale wiedział, czym jest ból zadany przez najbliższych. Oboje uzdolnieni artystycznie, zatracali się w swoich występach i wspaniale rokowali na przyszłość. Wydawało im się, że nic ich nie rozdzieli, jednak czas pokazał, że były to jedynie dziecinne mrzonki. Ponieważ w dorosłość weszli już całkowicie osobno, a ich światy, w których przyszło im istnieć, nie mogły się bardziej od siebie różnić.

„Co wyszeptał nam deszcz” to powieść skierowana do młodszych czytelników, jednak z uwagi na fabułę i świetną kreację bohaterów uważam, że to jedna z tych pozycji, która jest odpowiednia dla każdego, bez względu na wiek. Ni...

Miałam bardzo wysokie oczekiwania co do tej książki i trochę się zawiodłam. Była dobra, ale nie tak, jak się spodziewałam.

Fabuła była naprawdę prosta i fajnie poprowadzona. Nie było w niej zbyt wielu plot twistów, mimo przykrej tematyki czytało się ją dość lekko. W całej książce był właściwie jeden moment, który mnie zaskoczył. Nie jestem w stanie stwierdzić czy to wada czy zaleta, zależy co kto lubi.

Przed gatunek new adult spodziewałam się, że książka będzie trochę mocniejsza, brutalniejsza, jeszcze bardziej bolesna. Nie było w niej żadnych scen dla dorosłych. Poruszony temat przemocy domowej czy odwyku został przedstawiony bardzo powierzchownie, bez szczegółów. Według mnie można ją spokojnie zaliczyć do kategorii wiekowej 15+ lub 16+.

Relacja między bohaterami od samego początku była bardzo przyjemna, ale dość powierzchownie opisana. Było mnóstwo o tym jak się traktowali i co dla siebie robili, ale mało opisów uczuć. Tego chyba najbardziej mi brakowało - ich emocji.

Jeśli chodzi o samych bohaterów, wydawali mi się strasznie nijacy, bezpłciowi. Więcej było opisów samej sławy i choroby, niż Raina i Liv. Oni gubili się gdzieś w fabule. Pamiętam jak Asia napisała, że ma to być historia o dziewczynie, która umiera, choć bardzo chce żyć i chłopaku, który żyje, choć wcale nie chce. Jednak to wcale nie wybrzmiewało z tej książki. W tym wszystkim brakowało mi właśnie ich uczuć.

...

Gdybym zapytała kogoś,kto już przeczytał tę książkę,jakim jednym słowem, by ją określił pewnie byłoby to coś związanego z ilością wylanych łez,a ja gdybym miała określić tę historię jednym słowem powiedziałabym,że jest po prostu „piękna”. Nie wywarła na mnie ogromnego wrażenie przez to ile wylałam na niej łez,bo dusiłam się łzami tylko przez pierwsze 50 stron,ale wywarła na mnie ogromne wrażenie przez to jak cudownie została napisana,bo dawno nie spotkałam się z książką,która przedstawiałaby jednocześnie tak zwykłą,a z drugiej strony tak niezwykłą historię,która chwyta za serce i nie ma zamiaru go puścić,aż do ostatniej kropki.I,mimo że ta historia ma pewnie jakieś swoje wady to w sposobie,jaki opisała ją autorka są niedostrzegalne.A w dodatku pokochałam relację Raina i Liv już od pierwszej strony i pragnęłam każdej ich wspólnej chwili,jakby była mi potrzebna do życia i jakbym nie mogła bez tej dwójki przetrwać, a także relacja Raina i Roya sprawiała,że moje serce napełniało się ogromnym ciepłem,bo to ile obydwoje dla siebie znaczyli było wręcz niesamowite.I gdyby ktoś tym razem mnie zapytał o najpiękniejszą książkę,jaką przez ostatnie lata przeczytałam powiedziałabym „DESZCZ”.

Wiedziałam, że książkę muszę mieć i przeczytać po jej promocji.
Wręcz książka wyskakiwała mi z lodówki. A ja książki autorki znam i lubię, więc było oczywistością to, że również przeczytam.

Widząc tik toki, Twittery, story o książce dowiedziałam się, że czeka mnie dużo płaczu, emocji i smutku. I nie zawiodłam się właśnie, to dostałam. Książka zainteresowała mnie po pierwszych stronach. Bardzo bohaterów polubiłam a sposób opisania bólu przez autorkę mistrzostwo. Lubię takie dramaty w książkach mimo wszystko i wiem, że pomimo wielkiego bólu to jest najlepsze, co mogę przeczytać. Płakałam nie raz. Bywały momenty gdzie byłam szczęśliwa razem z bohaterką. Bywamy chwilę, gdzie miałam ochotę krzyczeć jak bohater.

Zakochałam się i tu płakałam więcej niż przy książce "tysiąc pocałunków" A wiem, że wiele z was uwielbia tę książkę więc dziewczyny "Co wyszeptał nam deszcz" jest dla was.

I dziękuję autorce za słowa w podziękowaniach, bo pomimo wszystko utożsamiam się z ostatnimi zdaniami i nawet na nich płakałam.

Ta książka zdecydowanie należy do najbardziej płakliwych książek, które przeczytałam.

Dobra historia młodzieżowa o umieraniu, przemijaniu i spełnianiu marzeń. Na minus - słownictwo... powtarzające się przekleństwa zdecydowanie nie ułatwiały sprawy. No i fakt, że te dzieciaki tam musiały mieć traumę całe życie w sumie też (ale na tym to polega ostatnio... zawsze musi być przemoc w domu, narkotyki, nastoletnie ciąże czy inne alkohole). Czytało się szybko i na koniec wzruszyło odrobinę.

Nie rozumiem sławy tej książki, nie uroniłam ani jednej łzy, fabuła strasznie przewidywalna