Córeczka

"Prawda. Szukając jej, plączemy się w sieci kłamstw. Nieustannie, każdego dnia, mniej lub bardziej świadomie, okłamujemy innych i siebie."

Funkcjonariusz Igor Zieliński, przeglądając akta starych, niewyjaśnionych spraw, trafia na historię mężczyzny oskarżonego przez żonę o straszne zbrodnie. Pod wpływem instynktu postanawia podjechać pod dom byłego balsamisty, którego obecne miejsce pobytu nie jest znane. Siostra zaginionego, opiekująca się jego córeczką, nie posiada żadnych istotnych dla dochodzenia informacji. Sprawa jednak nie daje Igorowi spokoju...

Autorka zabiera nas również w lata 90. do uroczego domku na skraju lasu, gdzie mieszka mała Amelia z rodziną. Jej ojciec, szanowany balsamista prowadzi zakład pogrzebowy. W oczach dziewczynki nie znajdziesz radosnego blasku, a wręcz przeciwnie, wydziera się z nich przeraźliwy, bezdenny smutek i niema prośba o pomoc. Ratunek, który nigdy nie nadszedł ...
"Ból ma różne kolory i rodzaje. Doświadczamy bólu, który rani.
Bólu, który uczy.
I bólu, który zmienia na zawsze."

Pamiętam, jakie wrażenie zrobiła na mnie Balsamistka. Odczułam ten mrok, który wydzielał się z każdej strony książki. Myślałam, że prequel będzie tylko ciekawym dopełnieniem historii i wprowadzeniem.
Myliłam się.
Ładunek emocjonalny, jaki zawiera Córeczka jest ogromny. Stopniowo odkrywane tajemnice, tylko potęgowały otaczający mnie niepokój i napięcie. Skala dramatu, który obserwujemy przyprawia o dreszcze i szoku...

Głównymi bohaterami są Amelia oraz para policjantów -Agnieszka i Igor, którzy prowadzą śledztwo dotyczące morderstw młodych kobiet. Akcja rozgrywa się w dwóch płaszczyznach czasowych, dzięki czemu możemy poznać wcześniejsze wydarzenia, mające ogromny wpływ na te teraźniejsze.

Jednak nie seria zabójstw jest głównym tematem książki, a życie Amelli.

Dziewczynka wychowywała się w domu pozornie wyglądającym na idealny. Mieszkała w nim ze starszą siostrą i rodzicami. Niestety ich mama wcześnie zmarła, a jej miejsce zajęła Marta, która dziewczynki traktowała jak własne córki.

Amelia od najmłodszych lat była oswojona ze śmiercią, z uwagi na to, że jej ojciec zajmował się balsamowaniem zwłok.

„ wszyst­ko prze­cież jest ludz­kie, nawet śmierć. Tłu­ma­czył, że lu­dzie po­win­ni ina­czej do niej pod­cho­dzić, przy­jąć ją jako część życia, ostat­ni etap i przestać się jej bać.“

To, co jednak naprawdę działo się w czterech ścianach tego domu, było straszne. Dziewczynka doznała ogromnej krzywdy od osoby,która powinna ją chronić.

Ból zamknęła głęboko w sobie, tylko jej oczy wyrażały nieprawdopodobny smutek.

„Ból ma różne kolory i rodzaje. Doświadczamy bólu, który rani. Bólu, który uczy. I bólu, który zmienia na za­wsze“.

Dodatkowo próbowano wmówić jej pewne historie, by zamazać wspomnienia, przez co później sama nie wiedziała już co się naprawdę wydarzyło, a co nie.

„Prawda. Szu­ka­jąc jej, plą­cze...