Córka z Genewy

Wystarczy umieścić akcję w malowniczych rejonach Szwajcarii, włączyć w to romantyczną historię i dramatyczną tajemnicę sprzed lat i powieść czyta się sama.

Jesteśmy już na półmetku cyklu „Utracone córki” autorstwa Sorai Lane, a czwartą powieść „Córka z Genewy” czytałam z równą przyjemnością, jak jej poprzedniczki. Podobnie jak wcześniejsze tomy, tak i ten łączą dwa wątki i dwie linie czasowe, splatając historię miłości, rodzinnych sekretów i poszukiwania własnej tożsamości.

Cofając się do lat pięćdziesiątych XX wieku wkraczamy w świat wyższych sfer, aranżowanych małżeństw i hipokryzji. Miłość Delphiny i Floriana komplikują społeczne uwarunkowania i oczekiwania rodziny. Ich związek ma przypieczętować wyjątkowy szafir, który w wyniku splotu dramatycznych zdarzeń staje się zagadką dla kolejnych pokoleń.

Współcześnie poznajemy Georgię, która podążając tropem pozostawionych przez jej prababkę w tajemniczym pudełku wskazówek udaje się do Genewy. Tu przyjdzie jej poznać nie tylko tajemnicę swojej przeszłości i fascynującą historię bajecznego królewskiego klejnotu. Na jej drodze stanie również przystojny Luca, a wspólne próby rozwikłania rodzinnych sekretów okażą się dla obojga czymś więcej niż odkrywaniem ukrytej za woalem tajemnic przeszłości.

Ta część, podobnie jak pozostałe w cyklu, należy do historii komfortowych i subtelnych, które czyta się z uśmiechem na ustach i wizją szczęśliwego zakończenia. Naprzemiennie prowadzone wątki dwóch różn...

"Córka z Genewy" to już czwarta część z cyklu "Utracone córki", z zaplanowanych ośmiu. Może kojarzyć się to z "Siedmioma córkami" od Lucindy Riley, bo oba mają podobny klimat i tematykę. Dla jednych to plus, dla jednych minus.

Powieść prowadzona jest w dwóch liniach czasowych (to lubiany przeze mnie zabieg), akcja toczy się współcześnie, a druga w przeszłości. A ta przeszłość skrywa wiele tajemnic, dramatów i wielkich uczuć.
Cała historia zaczyna się w Londynie, gdzie kilka kobiet otrzymuje zagadkowe pudełka związane z ich spadkiem. W trzeciej części to pudełko zaprowadzi nas do Szwajcarii, gdzie dawno temu, wielka miłość musiała zmierzyć się z przeciwnościami. A to już gwarancja dobrej lektury. Cała historia to ciepła opowieść o ludziach, o przeznaczeniu, po prostu o życiu. Może to nie będzie odkrywcza lektura, ale jest napisana z rozmachem i w sposób bardzo angażujący.

Czekam na kolejne części, kolejne pudełka pełne skrywanych emocji, kolejne podróże. Dla fanek Lucindy, ale i dla każdego czytelnika. Polecam.

Czy uważasz, że przeszłość przodków ma wpływ na nowe pokolenia? Czy sądzisz, że historia lubi zataczać koło i na nowo się powtarzać? 💬

„Córka z Genewy” to już czwarty tom z cyklu Utracone córki autorstwa Sorayi Lane. Na wstępie od razu zaznaczę, że pomimo iż te historie łączy pewien element i swego rodzaju schemat, to można je czytać niezależnie od siebie, co według mnie jest ogromnym plusem.

W tej części przenosimy się do Szwajcarii, gdzie autorka splata ze sobą losy dwóch kobiet – Delphiny oraz Georgii. I chociaż dzielą je pokolenia oraz kilometry, to łączy je rzadki różowy szafir oraz rodzinne więzy.

Zgodnie ze schematem cyklu otrzymujemy tutaj dwa ramy czasowe, liczne retrospekcje i dwie odrębne historie kobiet, których życie odbiegało od tego, jakby sobie życzyły. Jednak wczytując się w powieść, dostrzegamy, jak te dwie odrębne historie wzajemnie ze sobą współpracują, ściśle współgrają i doprowadzają do zakończenia, o jakim nawet nie śniliśmy. Bo pod tą wielopoziomową i złożoną historią kryje się cudowna powieść obyczajowa o lekko dramatycznym zabarwieniu, ale nieprzekombinowana, sprawiająca, że nie można się od niej oderwać.

Śmiało można napisać, że książka ta to jedno wielkie wspomnienie, opowieść o przeszłości, ale i konfrontacja zamierzchłych czasów, gdzie możemy zestawiać ze sobą zachowania i światopoglądy bohaterów, odczuwać...