Opinia na temat książki Cujo

Nadszedł czas na ponowne spotkanie z Cujo, dość znanym w pewnych kręgach pieskiem. Był on milusim Bernardynem, który po niefortunnym spotkaniu z kąsającym i latającym stworzeniem, nabrał morderczych skłonności. A że taki piesek swój gabaryt ma, to owy nieszczęśliwy zbieg okoliczności zmienił go w prawdziwą maszynę do zabijania.

Głównym bohaterem, jak się już zdążyliście pewnie domyślić, miał być pies morderca, ale mamy tu również sporo wątków obyczajowych - zdradzony mąż, wzgardzony kochanek, pan mechanik skłonny do bicia żony z byle powodu i oczywiście te nieszczęsne chrupki malinowe...
Zawsze podobało mi się u Kinga to, że potrafił dobrze przedstawić bohaterów, bo to sprawiało że byli dla mnie kimś więcej niż tylko papierowymi ludzikami z książki. Tym razem jednak tego wszystkiego chyba było dla mnie odrobinę za dużo, a motyw z wyżej wymienionymi chrupkami dla dzieci momentami trochę mnie drażnił. Malinowymi chrupkami, żeby nie było wątpliwości.

W dalszej części książki było trochę lepiej, akcja się rozkręciła, polała się krew (na pewno plusem było więcej scen z psem oraz przedstawienie jego punktu widzenia - szczególnie to ostanie jest strzałem w dziesiątkę). Zwierzaka trochę szkoda, bo nie był temu wszystkiemu winien (tylko beznadziejny skąpy właściciel). W końcu Cujo zawsze starał się być dobrym psem...

Po tej całej obyczajowej otoczce (plus przebłyski z ekranizacji, którą niestety widziałam przed przeczytaniem) spodziewałam się innego zakończenia, więc pozytywnie mnie ono zaskoczyło.