Opinia na temat książki Czarna, czarna toń

Mam pewien sentyment do opowieści o wilkołakach a Martyna Szkołyk opisała je w sposób, który bardzo mi odpowiada. Wszystkie moje wątpliwości zostały wyjaśnione w tekście - np co się dzieje z ubraniem w chwili przemiany?

Sposób narracji jest zajmujący - obecna sytuacja staje się punktem wyjścia do snucia wspomnień, z których czytelnik może złożyć całą historię. Poszczególne fakty są odkrywane stopniowo, co dodatkowo pobudza ciekawość.

Jeden z członków stada zostaje uwięziony i opowiada swą historię przypadkowo spotkanemu Svenowi. Dowiadujemy się w jaki sposób Bury został Wilkołakiem, jak poznał pozostałych Wilków, z którymi stworzył stado i co przygnało go do miejsca, gdzie został uwięziony.

Bohaterowie powieści mają bardzo ludzkie uczucia i wątpliwości, ich relacje są skomplikowane. Nie raz muszą podejmować trudne decyzje i rozstrzygać pomiędzy wilczym kodeksem a odczuciami swojej człowieczej strony. Czują się rozdarci. Zakochują się, zaprzyjaźniają, wspólnie walczą i polują.

Imiona bohaterów i nazwy klanów kojarzą mi się z kocimi "Wojownikami", ulubioną serią książkową mojej córki. Zachowania Wilków przypominają mi zaś postaci z serialu "Teenwolf", który razem oglądamy. Z pewnością kupię tę książkę, by mieć ją we własnej biblioteczce. Mam nadzieję, że powstaną kolejne tomy o przygodach Klanu Nocy i Klanu Świtu.

"Czarna, czarna toń" trafiła do mnie dzięki book tour, organizowanemu przez Czytania Czas.