Opinia na temat książki Czarnobyl. Spowiedź reportera

Reportaż napawa smutkiem, zwłaszcza że nostalgiczne zdjęcia Kostina wywołują liczne emocje. Uświadamiają też, jak wielka była to katastrofa i jak olbrzymie były/są jej konsekwencje. Wyobraźcie sobie, że miasto Prypeć zostało skażone Plutonem, który rozkłada się dwadzieścia cztery tysiące lat! a w zasięgu geograficzny katastrofy mieszkało dziewięć milionów ludzi, którzy boleśnie odczuli skutku wybuchu w czwartym reaktorze. Ta katastrofa to wiele ofiar w ludziach, o czym świadczą cmentarze w okolicach skażonej strefy. Niestety władze fałszowały dane o rozmachu wybuchu, a życie jednostki niewiele dla nich znaczyło, o czy świadczył brak jakiegokolwiek przygotowania i odrzucenie pomocy międzynarodowej, w końcu skalę wybuchu trzeba było ukryć. Ludziom pracującym przy likwidacji skutków katastrofy rozdawano maski i inne środki ochronne, które tak naprawdę nie chroniły przed promieniowaniem, no ale czego nie robi się dla ojczyzny.

Dobrze pamiętam 1 maja 1986 roku, bo zgarnięto nas przed pochodem pierwszomajowym do ośrodka zdrowia, żeby podać nam jod. Tłum był ogromy, banda dzieciaków w mundurkach Zucha gaworzyła z przejęcia, a wśród nas wystraszeni rodzice. W końcu od Czarnobyla dzieliło nas tyle samo kilometrów co od Gdańska. Pamiętam jak moja mama wypytywała lekarza czy nic nam nie grozi. Każdy coś wiedział, ale tak naprawdę nic konkretnego. Mówiono, że był wybuch, że promieniowanie, ale tłumaczono, że to nic takiego i do nas na pewno nie dotrze. Czy to prawda? szczerze wątpię.