Opinia na temat książki Czarny flaming

Michael czuje, że nie pasuje w ramy, które narzuca mu społeczeństwo. Wychowuje go samotna matka, jego rodzice to imigranci z odmiennych kręgów kulturowych, dziewczyny nie interesują go w romantyczny czy seksualny sposób, a do swojej płci podchodzi w sposób znacznie luźniejszy, niż stereotypy by tego chciały. Nie wie kim jest, ale od małego szuka miejsca dla siebie. Przestrzeni dla swojego serca, by móc postępować w zgodzie z jego głosem. Na oczach czytelnika rozkwita. Gubi się w codzienności, ma problem z niektórymi relacjami i długo nie potrafi siebie w żaden sposób określić, ale takie już jest dorastanie. To ono pozwala nam odkryć sekrety duszy.

Opowieść o wolności i niewoli serca. Normach społecznych i wyłamywaniu się z nich. Odwadze do bycia sobą i strachu przed utratą miłości. Próbach zrozumienia własnego wnętrza i innych.

Lubię powieści, które od prozy wolą biały wiersz. A przynajmniej lubię, gdy to właśnie tak swoje światy kreuje Sarah Crossan czy Dante Medema. Dean Atta stawia bowiem na wyjątkową prostotę. Fragmenty zgrabniejsze, bardziej poetyckie pojawiają się jako wiersze stworzone przez głównego bohatera, reszta natomiast jest bardzo dosłowna i bardzo stylistycznie nijaka. To dla mnie największy minus tytułu, ale minus, który wynika z prywatnych preferencji. Cała reszta — ogromnie ważna i potrzebna. Piękna w bolesny sposób. Zdecydowanie warta poznania. Pokazuje problemy dorastania i odkrywania swojej tożsamości czy seksualności w najprostszu sposób, ale to właśnie w tym tkwi urok. Jest tym, czego w queerowej literaturze mi brakowało.


przekł. Monika Bukowska




Powieść nagrodzona Stonewall Book Award.