Czas starego Boga

Po przejściu na emeryturę Tom Kettle osiedlił się w przybudówce wiktoriańskiego zamku z widokiem na Morze Irlandzkie. Kettle, pragnący spędzić resztę życia w spokoju i izolacji, od miesięcy unika kontaktu z innymi ludźmi. Wraca wspomnieniami do swoich bliskich: ukochanej żony June i dwójki dzieci. Gdy pewnego dnia u jego drzwi staje dwóch byłych kolegów, którzy pragną rozwikłać sprawę niedającą mu od lat spokoju, Kettle musi wrócić do tego, co pragnął na zawsze zostawić za sobą...

"Czas starego boga" to wyjątkowo poruszającą opowieść o tajemnicach, tęsknocie oraz zmaganiach z własnymi wspomnieniami i duchami przeszłości. Całość jest jednocześnie przepełniona ogromnym cierpieniem i bólem, który momentami aż przytłacza. Kettle jest postacią wielowymiarową, pełną sprzeczności oraz tajemnic. Jego relacje z rodziną oraz kolegami z pracy odkrywają kolejne warstwy jego osobowości, ukazując zarówno jego siłę, jak i słabości.

Narracja powieści urzeka i porusza, a sposób w jaki Barry opisuje relacje międzyludzkie i emocje bohaterów sprawiają, że wyjątkowo trudno oderwać się od lektury. Autor w wręcz mistrzowski sposób przeskakuje między przeszłością a teraźniejszością, odsłaniając stopniowo historię. Te retrospekcje dodają głębi postaci i ukazują przy tym jej tragiczne tło. Zresztą sama fabuła jest głęboko zakorzeniona w kulturze Irlandii i codziennym życiu bohaterów od lat 60. XX wieku po współczesność.

"Czas starego boga" porusza trudne tematy, takie j...

Zdecydowanie najlepszy (moim skromnym zdaniem) z trzech Barrych, których wydało ArtRage. I choć daleko „Czasowi starego Boga” do lekkości (bo Barry wyrywa sporo z serc swoich czytelników), a raczej deszczowo i mgliście, to jednak nie żałuję jednej nawet minuty spędzonej z „Czasem…” w dłoniach.

Znów doskonale skomponowana postać i świetnie zarysowany wątek, który pęcznieje nie z powodu rozbudowanej fabuły, ale przez coraz głębsze zanurzanie się w czeluściach duszy bohatera – Toma Kettle’a. Przez wspominanie, rozgrzebywanie dawno zasypanych hałd przeszłości „Czas…” jest lekturą z jednej strony wymagającą, z drugiej trzymającą w nieustannym szachu. Podobała mi się „zabawa” w literackie formy i mieszanie stylów – czy to kryminał? Opowieść o zbrodni i karze? Zmierzamy w stronę policyjnego dramatu (Tom jest funkcjonariuszem na emeryturze) i powieści psychologicznej, by po jakimś czasie wszystko, tak jak w umyśle Toma, wywróciło się do góry nogami. Do tego jedyny w swym rodzaju barryowski nastój (nieco już znany z „Po stronie Kanaanu” – irlandzki bezkres i morski przestwór, bezludzie i gęstość tak zawiesista, że kroić ją nożem…), przejmująca samotność, pomieszanie jawy ze snem, prawdy z kłamstwem, wspomnienia z fantazją (i starością), nieustające poczucie końca życiowej drogi i niewyobrażalnej pustki, która czyha za progiem domu i gnieździ się w duszy. Gdyby było Wam mało jest jeszcze tło wzbogacone w postaci, które same mogłyby opowiedzieć niejedną historię. Są dla b...

Przedstawiam Wam książkę, która zaspokoi nawet najbardziej wybredny literacki gust i sprawi, że bardzo trudno będzie się po niej pozbierać.
Tytuł nieco wprowadza czytelnika w błąd, bo Boga w tej książce nie ma, są za to czyny plugawe i ohydne, są czarne obłudne sułtanny, jest i hiobowy bohater.
Nie spodziewajmy się, że powieść od razu porwie nas w swe literackie odmęty, na próżno szukać tu uniku bo i tak trafi prosto do celu, w sam splot słoneczny.
Barry jest mistrzem prozy, która oszałamia brutalnością, dosadnością języka, czaruje jednocześnie pięknym słowem. To historia spisana jednych tchem, gęsta od przemocy, traum, głośna od huku wybuchających bomb, łagodzona klimatem irlandzkiej wsi.

Trudno się po niej pozbierać, powrócić do rzeczywistości po tą solidnej dawce bólu i smutku. Nie czytajcie jeśli nie jesteście gotowi.
Barry jest dla mnie najlepszym współczesnym pisarzem.