Opinia na temat książki Demonomachia

Ktoś za nim biegł, słyszał jakieś podśpiewywania, udawane jęki rozkoszy. lubieżne chichoty.

Czyli jak zwykle u Krajewskiego: orgie, morderstwa, tajemnice, fin de siècle... To tutaj świetnie pasuje, bo autor bardzo dobrze wybrał miejsce i czas na opowieść, w której pojawia się i spirytyzm, i młodopolskie środowisko artystyczne, i ludowy folklor. Czyż może być na to lepsze miejsce, niż żydowskie Podgórze pod Krakowem? Jak zwykle autor postarał się, by historia była dobrze zakorzeniona. Jestem niemal pewien, że odsiedział swoje w bibliotece, by poznać topografię Podgórza i Krakowa w tamtym czasie, nie wątpię także, że nazwiska profesorów czy rabinów mogą być autentyczne, choć malarza Stróżyka akurat nie znalazłem. Ale to może zbyta satanistyczna figura, by ją łączyć z realnym człowiekiem z przeszłości w jakiejś powieści rozrywkowej. Autentyczności narracji przydaje także stylizowany język opowieści. Zawsze też cenię sugestie odnoszące się do literatury - tu gł. naukowej z zakresu psychologii z tamtych czasów i do kabalistyki. W powieściach rozrywkowych to nieczęsta rzecz, a cieszy. Czyta (a jeszcze lepiej: słucha) się bardzo dobrze.