Dramaturgia Sławomira Mrożka

Czy Mrożek ma rację, broniąc się uparcie przed Esslinowską etykietą „dramaturga absurdu"? Co łączy go z innymi dramatopisarzami tzw. szkoły wschodniego absurdu? Czy i jakie pisał groteski? Dlaczego bardziej mu po drodze z Frischem i Durrenmatem niż Ionesco i Beckettem? W jaki sposób od "Tanga" do "Rzeźni" domowe rymuje się ze społecznym i politycznym? Co sprawiło, że o "Śmierci porucznika" i "Alfie" starano się szybko zapomnieć? Dlaczego AA i XX z "Emigrantów" to pierwsze „realne" postacie Mrożka? Co, jak i dlaczego cytuje Mrożek i jego sceniczne postacie? Gdzie początek "Miłości na Krymie" i jej historiozoficznego pesymizmu? Na te dziewięć pytań starają się odpowiedzieć kolejne rozdziały tej książki. Autorka sięga do ustaleń analizy dyskursu, badań nad groteską, pastiszem, dramatycznym dialogiem i tzw. dramatem postmodernistycznym. Za pomocą szczegółowych analiz i interpretacji scenicznych sztuk samego Mrożka i innych dramatopisarzy wyznacza mu osobne miejsce we współczesnej literaturze.