Dzieci

Teodor. Nie Kuba, kolejny z wielu. Teodor jedyny syn, który opowiada swoją historię już od najwcześniejszego dzieciństwa. Dorastając w latach 90. i 00. było naprawdę ciekawie. Sama wspominam najlepiej czasy dzieciństwa właśnie z tego okresu. Gdzie wystawało się w kolejce do kiosku po kolejną gazetę z kiczowatym dodatkiem, gdzie zaczęły napływać reklamy i plastik, o którym się mówiło, że będzie przyszłością, a niestety stał się naszym prześladowcą. Gdzie w większości każde z dzieci wychowywało się wspólnie, rodzice byli o nas spokojniejsi, a my sami mamy najlepsze wspomnienia. Trampki z żółtą podeszwą, które miał każdy i nikt krzywo na nikogo nie patrzył, byliśmy równi.. Wchodzący internet ciekawił, ale udało się bez niego przeżyć, komputery i dyskietki, które uruchamiały się dłużej niż byśmy chcieli.. Można wymieniać i wymieniać.

W książce "Dzieci" znajdują się dwadzieścia trzy opowiadania o dorastaniu na przedmieściach, zachowując naturalność opisywanej codzienności i wspomnień z dzieciństwa. Kształtowaniu charakterów, wyrabianiu ścieżek życiowych.. O budowie państwa, trudach życia, o naszej rzeczywistości. Jednak w tych historiach, wszystko zmierza ku jednemu, wejściu w dorosłość i poskładanym ubraniom w kostkę...

Autor w swoim debiucie posługuje się i manewruje niezwykle lekkim piórem, a zarazem zamieszcza tutaj wiele rozważań, czytelnik wyczuwa przez to ogromną dojrzałość w tekście. Wspomnienia głównego bohatera pojawiają się także poprzez opowieści...

Dorastanie u progu XXI wieku i spojrzenie na nie z dzisiejszej, wcale nie tak odległej, perspektywy.

To była niezwykła podróż dla mnie. I choć jestem ciut starsza niż tytułowe dzieci, to doskonale pamiętam klimat tamtych dni. Jednak ta powieść to nie tylko rzewne wspomnienie pierwszego burgera w „maku” czy wystawania pod klatką z kolegami. To raczej rozprawienie się z przeszłością, uzmysłowienie sobie jak dzieciństwo wpływa na dzisiejszych nas. A przecież ono nie zawsze było kolorowe.

Jestem pewna, że każdy, kto złapię za tę książkę, odnajdzie w niej część siebie. Być może tego dawnego, być może teraźniejszego. Bo „Dzieci” są o nas wszystkich. Trochę miałam wrażenie, że czytam taki zbiorczy pamiętnik - mój i moich znajomych i przyjaciół. Dziwne uczucie. W jakiś niewyjaśniony sposób debiut Jacka Paśnika zadziałał na mnie jak ogrzewający napój i ciepły koc. Takie książki to skarb, do takich chętnie wracam i takie zawsze będę polecać.

Przeczytajcie.