Dzieci demonów

Napiętnowany urodzeniem, czyli szczypta Orwella w fantastyce

W „Dzieciach demonów” nie znajdziecie opisów tego, co bohaterowie przygotowują sobie na śniadanie, czy obroty w tańcu wykonują w lewo czy w prawo i jak mają przy tym ustawione stopy. Tego rodzaju nieistotne dla fabuły informacje zostały całkowicie pominięte, a w efekcie powstała książka o uniwersalnej wymowie.
Świat po wojnie. Wprawdzie bezimienni słudzy bogini Elishty zostali pokonani, a sama bogini uwięziona w podziemnych czeluściach, jednak ślady konfliktu pozostały: nadal pojawiają się potomkowie demonów i ludzi – półdemony, których wydzieliny zatruwają. Dosłownie zatruwają świat: w zetknięciu z krwią, śliną, a nawet potem półdemona rośliny obumierają, a ludzie – jeśli mają szczęście – jedynie chorują. Demonową skazę usuwa tylko ogień. Tropieniem i eksterminacją półdemonów zajmują się głównie, choć nie jedynie, Wędrowcy Erin Błogosławionej, wybrańcy obdarzeni zdolnością zmiany kształtu (biegający z wilkami), ale przede wszystkim – darem wydobywania wspomnień z demonowych czaszek. Wędrowcy zajmują się także uzdrawianiem ziemi: po wielokroć wracają na skażone połacie i stopniowo przywracają równowagę biologiczną.
„Dzieci demonów” to w zasadzie opowieść w opowieści: głównymi bohaterami wcale nie jest para Wędrowców Erin, tak naprawdę oni są tylko narratorami. Prawdziwym bohaterem jest martwy w chwili rozpoczęcia narracji półdemon Jona, którego wspomnienia w poszukiwaniu śladów istnienia innych potw...

Nie jestem zachwycona. Książka nie wciągnęła mnie nawet odrobinę, w dowolnym momencie mogłam ją odłożyć, a co więcej chciałam to zrobić. Jakimś jednak cudem doczytałam do końca. „Dzieci demonów” składają się z kilku osobnych, ale silnie powiązanych historii, a dokładniej można to opisać jako jedną historię podstawową, podczas której opowiadane są inne. Wszystko byłoby dobrze, gdyby zostały one dobrze oznaczone – a tak czasem trzeba było się domyślać, kto jest teraz narratorem i kim on w ogóle jest (to drugie z racji mojej fatalnej pamięci), nie raz się w tej narracji zgubiłam. Było tak zwłaszcza dlatego, że nie miałam okazji czytać tego ciągiem, bez dłuższych przerw – nie pomagała w tym monotonność oraz brak ciekawych, wyrazistych postaci, a tym samym brak większego zainteresowania z mojej strony, które powodowały, że w wolnej chwili po prostu nie chciało mi się po to sięgać. Może w innych okolicznościach, w innym czasie "Dzieci demonów" by mi się spodobały, ale teraz... Jak już wspomniałam, nie jestem zachwycona.

Słysząc o demonach i ich łowcach nasuwa się na myśl cykl Petera V. Bretta. Choć można znaleźć między nimi pewne podobieństwa, „Malowanego człowieka” i inne tomy polubiłam bardziej, gdyż więcej tam akcji, a sama historia jest bardziej rozbudowana. Powieść J. M. McDermott to także czyste, mroczne fantasy, w którym przez kartki przebija nastrój strachu i niepewności bohaterów. Czy pomioty demonów w pełni zasługują na śmierć z ręki wilczych Wędrowców? Tego dowiemy się w kolejnych tomach serii. Póki co, „Dzieci demonów” Wam polecam.

Naprawdę świetna książka, jednak szkoda, że kończy się w najmniej odpowiednim momencie. Nie mogę się doczekać kolejnego tomu, a przecież jeszcze nie wyszedł pierwszy. xD Więcej na ten temat w mojej recenzji powyżej.

Lekka w czytaniu, ale nie szczególnie zachwycająca. Utwór przeciętny.

Króciutka aczkolwiek dobrze napisana i ciekawa książka.