Dzieci Getta

Mur zakończony drutem kolczastym, a za nim tysiące ludzi, którzy każdego dnia walczyli, by przeżyć. Łapanki i wywózki do komór gazowych, ciągły głód, choroby, bezdomność i sieroctwo. Dzieci musiały z dnia na dzień zapomnieć o beztrosce i wraz z dorosłymi nastawić się na jeden cel — przeżycie.

Magda Łucyna rozmawia z dorosłymi, którzy jako dzieci przeżyli horror gett. Opowiadają o trupach na ulicach przykrytych jedynie gazetami. O zamarzniętych ludziach, którzy musieli żyć na ulicach, bo w przepełnionych lokalach nie było już miejsc. O ciągłej walce o jedzenie, którego z miesiąca na miesiąc było tylko mniej. O ukrywaniu się i próbach ucieczki. O przypadkach, które zadecydowały, że to właśnie im uda się przeżyć.

Krystyna Budnicka
Marian Kalwary
Katarzyna Meloch
Józef Lipman
Zofia Lubińska-Rosset

To oni zebrali w sobie odwagę, by wrócić do wspomnień, których nikt nie chciałby pamiętać. A wszystko po to, by dać świadectwo i przestrzec nas przed tym, dokąd może doprowadzić nienawiść. Bo „Auschwitz nie spadło z nieba"* i to pierwsze niewinne oznaki dyskryminacji mniejszości już powinny być dla nas czerwoną lampką, bo „To się wydarzyło, to znaczy, że się może wydarzyć. To znaczy, że się może wydarzyć wszędzie, na całej ziemi"**.

„Dzieci getta. Ostatni świadkowie zagłady" to zbiór wspomnień, jakie każdy powinien poznać.


* Alexander Van der Bellen
** Primo Levi

,,Ta książka nie jest ani łatwa, ani przyjemna. Składa się z relacji z piekła na ziemi, bo granice każdego z gett były granicami życia i śmierci".

Chcę byście wiedzieli, że nie znajdziecie w niej tylko rozlewu krwi. Z początkiem historii zaczniemy poznawać owych bohaterów od dzieciństwa. Dowiemy się gdzie mieszkali, ile mieli rodzeństwa, kiedy się spotykali i co sprawiało im wtedy przyjemność. Zupełnie jakby los w pierwszym momencie chciał im wszystko wynagrodzić, ukazać świat czysty i pełen miłości.
Kiedy nasi bohaterowie o tym opowiadają, aż trudno uwierzyć, że wszystko miało miejsce. Opisują to swoimi słowami w których płynie dobroć i tęsknota. Ich pierwsze wspomnienia są miłe, dopiero potem następuje nagła ulewa, przemieniająca się w burzę z gradem i trąbę powietrzną, która niszczy nie tylko ich wspomnienia, ale i życie sześciu milionów ofiar...
Nie tylko dalsze opisy, ale i zdjęcia są przerażające. Zdobią średnio co trzecią stronę wywołując w nas okropne uczucia. Ból ukazany na zdjęciach jest niczym w porównaniu z opisami, które przedstawiają nam sami bohaterzy. Oni nie bawią się w ceregiele. Przedstawiają fakt po fakcie, od pierwszych ograniczeń, do brutalnego mordu. Przeczytacie o płaczu, lamencie małych dzieci i wrzasku rodziców, kiedy były im odbierane. O kamiennych komnatach i dymie, który pozbawiał ich oddechu podduszając coraz bardziej. Przeczytacie o tym czym byli karmieni, gdzie to się odbywało i jak często. Pamiętajcie, że nasi bohaterowie...