Dżoker

Książka retro. Ale nie kryminał retro, ale retro obyczajowe i retro topograficzne o przedwojennej Gdyni. W powieść musiałam się wciągnąć przez kilkadziesiąt stron, bo nie było jednego konkretnego wydarzenia zawiązującego akcję, ale powolutku przesiąkałam nastrojem tego miasta, tego optymizmu Polaków budujących port morski, Polaków różnych, wiadomo, jak w życiu.
Akcja toczy się w ciągu dziesięciu lat: od 1929 roku do 1939. Osią akcji jest dwudziestodwuletnia Łucja o pięknych oczach, raz orzechowych, raz piwnych, a raz brązowych. Pracuje ona na poczcie. Wtedy urzędzie symbolizującym nowoczesność, bo otwarcie na świat. Zakochuje się w niej dwóch, całkowicie odmiennych, ludzi: dziennikarz Adam Grabski i przemytnik Krzysztof Wilczyński. A ona musi wybrać. Wybiera. Ale czy zrobi słusznie, czy odnajdzie szczęście, tego dowiadujemy się na końcu książki.
Z okazji Łucji i jej dwóch absztyfikantów czytelnik poznaje cała Gdynię, okoliczne plaże, ale i Gdańsk (Dansig) w czasie, gdy brunatne koszule zaczynają swoje represje i straszenie ludzi i Zoppot. Poznaje też różne światy: bogaty i biedny oraz półświatek. Dowiaduje się o różnych aferach i aferkach, o przestępstwach, o ich tuszowaniu, o aferach państwowych i o tym jak wielka polityka widoczna jest w życiu codziennym mieszkańców.
Język oddaje leksykon i składnię z tamtych czasów. Przedwojenna jest też świadomość bohaterów. Mówiąc inaczej, narracja prowadzona jest z punktu widzenia tamtych czasów. I jest to zaleta.
A...