Opinia na temat książki Dżozef

Wydawać by się mogło, że Grzesiek Bednar to typowy dres z ośki. Maska, którą nosi na co dzień sygnalizuje obcym, że lepiej go omijać. W zamian daje mu uznanie wśród kumpli, którzy chętnie zbijają z nim piątki. Kiedy trafia do szpitala ze złamanym nosem i na czas leczenia zostaje odcięty od swojej codzienności, powoli staje się Grzesiem pełnym empatii, który ze stresu tarmosi w ręce małą pomarańczową piłeczkę od mamy. Czas upływa mu spokojnie w towarzystwie pięćdziesięcioletniego biznesmena, Henia marudy oraz Czwartego. Wszystko zmienia się, kiedy ten ostatni zaczyna opowiadać. Pozostałe sale i korytarze znikają. Przestrzeń zaczyna się kurczyć do niebezpiecznie małych rozmiarów. Jedyne co rośnie, to ochota na ciąg dalszy opowieści Czwartego.

Dziwna. To słowo pojawia się w niejednej opinii “Dżozefa”. Sama śmiało mogę go użyć i to w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Jednak etykieta „wyjątkowej” moim zdaniem bardziej do niej pasuje. Nie od razu odnalazłam się w fabule, a gadający, drewniany kozioł i znikające korytarze mnożyły tylko wątpliwości, czy to historia dla mnie. Jednak ciekawość nie pozwoliła mi odłożyć jej na bok. Dopiero, kiedy przeczytałam całą, doceniłam ją za Grzesia i jego wewnętrzną walkę, za pokazanie literatury z tak wyjątkowej i pięknej strony, za refleksje związane z przemijaniem i przede wszystkim za historie Staszka, która finalnie złapała mnie za serce. Nie jestem pewna, czy wyłapałam w niej wszystko, co cenne, dlatego nie wykluczam, że kiedyś ponownie po nią sięgnę. Wtedy już z mniejszym grymasem na twarzy będę czytać o magicznych elementach, z którym już się chyba oswoiłam. Troszkę nawet polubiłam . Przynajmniej te spod pióra Jakuba Małeckiego.

Wyjątkowa. Wciągająca. I dająca do myślenia literatura.