Opinia na temat książki Dżuma

Są takie powieści, które za każdym razem odbiera się inaczej.
Są takie powieści, które sprawiają, że zaczynasz myśleć.
Są takie powieści, które, choć straszne w tematyce i przesłaniu, sprawiają, że z chęcią sięgasz po latach... Są takie powieści, które od lat wymieniasz na liście dziesięciu książek wszechczasów, chociaż kolejne 9 pozycji jest zmiennych. W języku potocznym nazywamy to arcydziełem.
I to jest właśnie arcydzieło.
Arcydzieło o człowieku w człowieku. O egoizmie społeczeństw i jednostek. O egocentryzmie. O altruizmie. I o tym jak te wszystkie cechy się zmieniają, miksują i zależą od okoliczności. Nikt nie jest święty. Świętym się staje, kiedy nie ma alternatywy. A kiedy alternatywa jest to stajemy się egoistami. Pytanie czy jest to złe? Jak zwykle Camus nie daje jednoznacznej odpowiedzi.
Źle i dobrze. Dobrze i źle.
Czy to opowieść o dżumie?
TAK.
Czy to opowieść o dżumie?
Nie.

Za moich czasów była to lektura nadobowiązkowa. I jedna z nielicznych, które w mojej opinii powinny się znaleźć na liście lektur obowiązkowych dla młodzieży w wieku dojrzalszym niż 11-13 lat.
Czytałam bodaj trzykrotnie. Posiadam dwa wymemłane egzemplarze. Oraz ostatnio przesłuchałam audiobooka. W dwóch wersjach - jedną czytał Zbigniew Zapasiewicz, a drugą Adam Ferenzy - obaj lektorzy to absolutna śmietanka lektorska. I gdybym miała wybierać spośród nich - miałabym problem.
Mistrzostwo prozy. mistrzostwo lektorskie.